Κάθε πτώση είναι επώδυνη και
τρομερή με βάση τον κόπο της πιθανής καταοπινής αναρρίχησης, ή το δράμα της παραμονής στο ναδίρ – ακόμη
και η πτώση από την κεφαλή μιας όρθιας καρφίτσας μπορεί να είναι συγκλονιστική. Εντούτοις μόνο η αυτόνομη, η δια-χρονική,
δηλαδή, πτώση είναι αληθινή∙ με τον τρόπο που οι λέξεις του ποιήματος
επιβεβαιώνουν το άλεκτο της ποίησης. Το άλεκτο θα ήταν ένα ψέμα εάν δεν
υπήρχαν οι λέξεις της ποίησης, εάν δηλαδή καθίστατο λεκτό μέσω των ποιημάτων.
Εξ ου το ότι η ποίηση δημιουργεί αποκλειστικώς περιεχόμενο και όχι έννοιες,
ερμηνείες, ή σημασίες. Μολονότι εννοιολογεί, ερμηνεύει και σημασιοδοτεί, το
ποίημα δεν είναι καμπή προς την ποίηση ή από την ποίηση προς τον αναγνώστη, αποτελεί ποίηση, δεν τοποθετεί τον αναγνώστη σε
κατάσταση δικαιώματος, μα, αντιθέτως, σε κατάσταση υποχρέωσης∙ όπως έχω σε προηγούμενα δοκίμια καταδείξει. Το
περιεχόμενο της ποίησης είναι δύο πράγματα: μια εποπτεία, και κάτι που δεν γνωρίζουμε και αδυνατούμε παραχρήμα να
κατανοήσουμε, παρότι μέσω της ποίησης αυτομάτως ορθά το ιεραρχούμε.
Γ. Λ.
2009