«Αυτός που διαβάζει με όρους ανοχής, μπορεί να με διαβάσει. Αυτός που διαβάζει με όρους συμμετοχής, όχι».

Γ. Λ.

Αρχική σελίδα Εργογραφία Βιογραφικό Μεταφράσεις En/Fr/It/Es

30/05/2012

Αυτο-ρεπορτάζ / Autoreportage

Αυτο-ρεπορτάζ: μια μέθοδος ποίησης όπου ο ποιητής παραδίδει το περιεχόμενο της ενδόρρηξής του. Ποίηση όπου η αντικειμενικότητα επιστρέφει στο κενό της. "Αυτο-"= κενό.
Autoreportage: a method of poetry where the poet delivers the content of his implosion. Poetry where objectivity returns to its emptiness. "Auto" = emptiness.

"La Chope Daguerre" (23/12 2008 - 6/01 2009).
"Dab hand in the clearance" (07 2009)
"Standpoint in Paris" (02 - 2012)

Γ. Λ.
Y. L.

25/05/2012

Παντομίμα*

«Ό,τι και να ξέρεις δεν είναι φως./Δουλεύω το ήμισυ του

παντός./Τέκμωρ./Αλλά όχι γνωστό./Πισώπλατο…/

Οι διαμάχες έχουν νεκρούς./Αναγκάζονται το μέλλον.»

 

Το ζην μετατράπηκε σταδιακά σε διαπράττειν, η κοινωνία έχει ήδη αρχίσει να απολαμβάνει τις ποιήσεις αυτού του διαπράττειν.

Οι κ ο σ μ ά ρ ε ς ανασυστήνονται συμπαρασύροντας κάθε είδος λογοτεχνικής ή δοκιμιακής συνταγογραφίας. Αυτές οι δυο πηγαίνουν μαζί λόγω εκείνου του φόβου στα νώτα. Οι ιάσιμες περιπτώσεις σε πρώτο πλάνο. Οι ανίατες, κάπου.

Κάθε λογοτεχνικό κείμενο αναγνωρίζεται και γι’ αυτό που δεν είναι, αμφισβητείται επίσης και γι’  αυτό που δεν είναι. Μια νέα πολιτειότητα, κατηγορίας φτερού, εγκυροποιείται στην κοινότητα δίχως να φέρει εγκυροποιούμενο υποκείμενο και αντικείμενο∙ αυτά είναι περιττά, η ταμπακέρα έχει να κάνει με τα συμπτώματα μιας κάποιας ασθένειας, με την ασθένεια να έχει εισαχθεί προ πολλού στη «λίστα».

Ο συμπιληματογράφος επικοινωνεί με τους αναγνώστες του εκθέτοντας τις καταπιέσεις των αναγνώσεών του. Θα επικοινωνήσει  πάση θυσία. Εάν δεν υπήρχαν αναγνώστες οι καταπιέσεις μπορεί ν’ αποκτούσαν εκτός από αινιγματικό νόημα και ερμηνεία. Θεέ του, φύλαγέ τον από τέτοια συμφορά.

Η προϋπόθεση ενός κοινού σημείου ή πολλών κοινών σημείων για την αναγνώριση της αξίας ενός κειμένου, από την πλευρά του αναγνώστη, δεν είναι, απ’ τα παράδοξα, κάτι καινούργιο, καινούργιο όμως είναι το πως τα λεγόμενα κοινά σημεία αποτελούν επίσης συμπτώματα και τα συμπτώματα δεν είναι καν αξιόπιστοι ενδείκτες κάποιας λογοτεχνίας. Εφόσον δεν υπάρχει ενδιαφέρον ή έστω ερευνητικό ένστικτο για τα φαινόμενα λόγω των οποίων εμφανίζονται τα συμπτώματα, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάγνωση και αναγνώριση λογοτεχνίας. «Γράφοντες» και «αναγνώστες» προχωρούν σε γενναίες παραφράσεις ώστε να αναπαραγάγουν, τρόπο τινά, κάποια λογοτεχνία στον εαυτό τους – έως εκεί θα μπορούσε κανείς βάλει μια τελεία λυπηρής κατανόησης, δυστυχώς όμως «γράφοντες» και «αναγνώστες» ανάγουν αυτή την αναπαραγωγή σε επιτέλεση τέχνης λόγου μα και σε ερμηνεία του.

Εάν όχι πάντοτε, τις περισσότερες φορές, σε κάθε σημαντικό έργο πέρα από τη σύνθεση του περιεχομένου εντοπίζεται ένας τρόπος και μία επιλεκτική που έχουν να κάνουν με τη σύσταση ενός κειμενικού περιβάλλοντος στο οποίο λειτουργούν θεμελιώματα της προσωπικής  λογοτεχνίας ή η απουσία πάγιων θεμελιωμάτων – αυτό το κειμενικό περιβάλλον (επιμένω στον όρο περιβάλλον και όχι στη χρήση των όρων συγκείμενο και περικείμενο) είναι, σε περίπτωση σημαντικού έργου, απολύτως μεταβλητό και σύγκειται τόσο εντός κειμένου όσο και εκτός, δηλαδή στη ζωή του λογοτέχνη, στις πνευματικές του εμπειρίες.

Στο σύνολό του, στην απτότητά του, όμως, το σημαντικό έργο διακρίνεται για έναν συγκεκριμένο λόγο: για το πως το περιεχόμενο της γλώσσας του διαρρηγνύει τα θεσμοποιημένα υπόβραθρα της φιλοσοφίας, της μεταφυσικής κτλ και αντίστοιχα το περιεχόμενο του νοήματος διαρρηγνύει τα θεσμοποιημένα υπόβαθρα της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ευταξίας. Λογοτεχνικό, δηλαδή, είναι, στο εξής, το μη ανταποκρινόμενο περιεχόμενο, που δημιουργεί τα τεκμήρια της ανταπόκρισής του, η οποία επιτυγχάνεται εφόσον κάθε προϋπάρχουσα θεμελιώδης συμφωνία έχει κριθεί άγονη και στερητική, εντός κι εκτός κειμένου. 

Το πέρασμα μέσα από ένα λογοτεχνικό κείμενο δεν είναι παρά ένα πέρασμα στην αυτή πραγματικότητα από νέα είσοδο. Το κείμενο αντίκειται στην πραγματικότητα (δεν συμβαίνει το αντίθετο), υποδαυλίζοντας την αλήθεια. Εάν το κείμενο είναι πράγματι λογοτεχνικό παρουσιάζει και μια ορισμένη δημιουργούμενη έξοδο από το κείμενο. Το τέκμωρ της εξόδου είναι το κλειδί που καθιστά τη λογοτεχνία δημιουργία και όχι κατασκευή, πόσο μάλλον συμπίλημα. Διότι το λογοτεχνικό, στον εικοστό πρώτο αιώνα, βρίσκεται σε φυσική ρήξη με το καθολικό διακείμενο και τις αφηγήσεις του.

Ποτέ πριν δεν ήταν πιο αναγκαία μια ριζική αλλαγή πνεύματος στην κοινωνία ώστε να προσεγγίσει τη λογοτεχνία. Πιστεύω πως δεν αρκεί η αίσθηση πως το παιχνίδι είναι στημένο ή έστω, σπανιότερα, η γνώση πως το παιχνίδι είναι χαμένο. Συνεπώς πιστεύω πως δεν υπάρχει λογοτεχνία που λειτουργεί έως τα όρια των δύο προηγούμενων συνθηκών, λειτουργεί πέρα απ’ αυτά.

Τα συμπιλήματα -τα οποία αποτελούν πια λογοτεχνικό είδος και στο άμεσο μέλλον θα κυριαρχήσουν στον τομέα του δοκιμίου και της λογοτεχνίας- εδράζουν σε ερείπια ψυχολογικών και πολιτικο-κοινωνικών ενδιαφερόντων τα οποία ζυμώνονταν εδώ και δεκαετίες στη χώρα. Αυτό το είδος αναπτύσσεται στη βάση νοσηρών ανακλήσεων οι οποίες χαρακτηρίζουν εν πολλοίς τη γενικευμένη κατιούσα.

Επανεγκεκριμένη παλαιότητα. Γενικευμένος ηδονισμός, όπου η αυτοπραγμάτωση συγχέεται με την αυτοδικαίωση και την αυτοϊκανοποίηση. Η νοσηρότητα είναι τόσο εξαπλωμένη που η γραφή ενός κειμένου, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι απλά επιζητούμενη μα καταναγκαστική και η έκδοσή του θεωρείται σημαδιακή.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής, είναι όπως καθετί αναμενόμενο ή προβλέψιμο εκτιμάται ως πρωτότυπο, αυτό σημαίνει πως η κριτική συνάφεια είναι πλέον διαμορφωμένη από μια αισθητική η οποία είναι ομόλογη ενός πολιτισμικού υπερ-συντηρητισμού, δηλαδή, η καινοτομία δεν αφορά στο εξής τη λογοτεχνία μα την απήχηση και η απήχηση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από γνήσιο απότοκο της γενικευμένης ιδεολογικοποίησης του φύλου, της καταγωγής, της πολιτικής, της θρησκευτικής, ή ακόμη και της ιστορικής, πίστης - εντέλει της ιδεολογικοποίησης και της ηθικοποίησης της ίδιας της ζωής, η οποία, ήδη, διακινείται  ως πολιτικοποίηση.

Η  κοινότοπη νεωτερικότητα είναι τόσο «σημαντική» που δεν σχετίζεται καν με την αύξηση απώλειας συνοχής και ερμηνείας των «μεγάλων αξιών». Δεν υπάρχει προχώρημα αλλά «ανύψωση», nanos gigantum humeris insidentes∙ στοίβαγμα αράδων πάνω σε βωμούς, σε εποχές, σε κείμενα, σε νεκρούς, και από τους «νεωτεριστές» διαπρέπουν ως επί το πλείστον όσοι στέκονται με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.

Η παντελώς άχρηστη ιερότητα της λογοτεχνίας, όσο και αν εικάζουν οι περισσότεροι πως αλλάζει -πως μετατρέπεται αξιολογικά μέσω μιας διευρυνόμενης αναγνώρισης- παραμένει απορριμένη, αδιαφόρετη.

Προς τι η ανάγκη, λοιπόν, να σχολιαστεί ένα έργο εφόσον, είτε παραμένει άγνωστο είτε αργά ή γρήγορα αναγνωριστεί, κρίνεται μέσω περιεκτικών παραφράσεων; Το άγνωστο έργο, όσο και το γνωστό, στην εποχή όπου ζούμε καθώς και σ’ εκείνη που έρχεται, τα περιμένει ίδια τύχη: κάθε λογοτεχνικό κείμενο αντιμετωπίζεται ως ασύνδετη νοηματική μονάδα και κάθε λογοτεχνία υπόκειται σε επεξηγηματικό ανασκολοπισμό.

 

                                                                                                           Μετς 2007

                                                                                                                Γ. Λ. 

* Πρόκειται για αδημοσίευτο κείμενο που γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2007. Τέσσερεις παράγραφοι απ’ αυτό εμφανίσθηκαν σε παλαιότερο, κατηργημένο, ιστολόγιο του συγγραφέα και στο περιοδικό Πανδοχείο, το 2011.

 

Yannis Livadas / Paris / May 2012


23/05/2012

Γιάννης Λειβαδάς: Τρία ποιήματα / Ποιητική / τεύχος Άνοιξη-Καλοκαίρι 2012

Έχω υπάρξει, μεταξύ άλλων, και θύμα κολακείας, η οποία ήταν περίφημα σχεδιασμένη από την υστεροβουλία του συγκεκριμένου περιοδικάρχη. Ετούτο, ευτυχώς, δε μου στοίχισε παρά την απόσπαση τριών ποιημάτων, τα οποία δημοσιεύθηκαν ως βούλα για να μου θυμίζουν πόσο προσεκτικός οφείλει να είναι κανείς με τους μπαγαπόντηδες. Το ευτυχές αυτής της εμπειρίας, όμως, είναι πως στον εν λόγω περιοδικάρχη έχει πολύ περισσότερο, απ’ όσο σε εμένα, αυτή η δημοσίευση στοιχίσει.

 Από την υπό έκδοση συλλογή "La Chope Daguerre και Ποιήματα Κελύφους" (Κέδρος 2013)








12/05/2012

Άτιτλο

Κείθε, πόετρι απλικέισιον,

από την παραγωγή στην κατανάλωση,

ζήτημα της υφηλίου του οποίου η διαχείριση

αποτελεί βάσιμο δείκτη ανάλυσης

όσων βρίθουν άνωθεν της ενέργειας

όσων καταφέρνονται κάτωθεν

της διαθεσιμότητας –

κάτι ευαίσθητοι κάτι ευαίσθητες

με δείγματα οργασμών

 ιδρύουν το ράιχ του δικαιωματισμού.

 

Γ. Λ.

21-08-2003

 

Αρχειοθήκη ιστολογίου