Η ποίηση, όταν δεν υποβάλλεται
ως απορροφημένη ταυτότητα της ανυποστήρικτης ιδέας της, υποβάλλεται μάταια ως συμβιβαστικό
ξέσπασμα απαιτώντας, συχνά με κραυγαλέο τρόπο, μια νέα συνδιαλλαγή σε επίπεδο αποδεκτικότητας
η οποία, μετά από άπειρες επαναλήψεις, έχει μετατραπεί σε «τεχνοτροπία»: η
πραγματικότητα νοθεύεται, ίσως και να εξαφανίζεται, τίποτε όμως δεν συμβαίνει
στην αλήθεια, σ’ αυτό που δεν γνωρίζουμε γνωρίζοντας τα όσα γνωρίζουμε.
Οι ποιητές πελαγοδρομούν στο,
κατ’ αυτούς, πανίσχυρο ρεύμα των λεκτικών πραγματοποιήσεων που αφήνουν πίσω τους,
ο ποιητής αντιμετωπίζει την κενωτική
ενδυνάμωση του δημιουργήματός του.
Η εποχή κατά την οποία οι
άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις υπο-εποπτείες που δημιούργησε ο φόβος
παντελούς απώλειας ελέγχου της ποιητικής γλώσσας, η οποία απώλεια αποδείχθηκε εντύπως
(τα τελευταία εκατόν είκοσι χρόνια, εξαιρουμένου ενός συνόλου λίγων δεκάδων
ποιητών ανά την υφήλιο), προσπεράστηκε με κλειστά τα μάτια και τα μυαλά,
καταπέφτοντας σε πρωτοποριακή γενικότητα, στην αντιπροσώπευση επανασύλληψης
μιας κατάπτωσης όπου το ποίημα αποτελεί εύλογη ανακατασκευή μιας, πλήρως
ανανεωμένης, αυτοαναφορικότητας η οποία είναι στο εξής κοινωνική και όχι
ατομική.
Η ποίηση μπορεί να θεωρείται από ορισμένους
εργαλείο κατανόησης, εάν ήταν πράγματι όμως δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια η κατανόησή της, όπως είναι κατά
τον τρόπο που απ’ το περιεχόμενό της τεκμαίρεται. Ένα κείμενο τυπωμένο στη
σελίδα ενός βιβλίου που κατατάσσεται στον τομέα της ποίησης δεν είναι
υποχρεωτικά ποίημα, τουναντίον για την κατάταξη ενός βιβλίου στον εν λόγω τομέα
προϋποτίθεται η ύπαρξη ποιημάτων στις σελίδες του. Κάνω λόγο για την κατάσταση
της ποίησης όπως αυτή λειτουργεί οργανικά κατά την έκθεσή της. Η ποίηση δεν
περιέχεται στο περιβάλλον της, όντας η ίδια δοχείο κενότητας το περιέχει.
Η αδόμενη αγνεία όσων γλωσσίζουν
στον ναό μιας ποίησης την οποία θεωρούν πατριοδογνωσία ή εννοιακή οσιότητα, αποτελεί
πιθανώς το τελικό στάδιο προσπάθειας ικανοποίησης από την απουσία ενός επομένου στην ποίησή τους – το οποίο δεν
τους προσφέρεται διότι δεν είναι δημιουργοί του. Αρνούνται να παυθούν μέσα στο έργο τους.
Ιζηματικώς ακολουθεί η αδόμενη
αγνεία όσων διακατέχονται από φόβο ερμηνείας – άρνηση αντιμετώπισης της ερμηνείας
που φέρει το ποίημα, διότι το ερμηνευτικό πόρισμα που τους αναλογεί απ’ αυτό δεν
είναι σημαντικότερο από την αυτεπίγνωσή τους.
Το ποιητικό έργο κατάγεται απ’ τις αποκαλυπτικές, διαφοροποιητικές,
λειτουργίες μιας ενεργητικής αδυνατότητας η οποία συνίσταται στη δημιουργία
έργου το οποίο δεν κατάγεται. Μερίδιο ελέγχου του ποιητή, ο ελεγκτικός κόλαφος
που καταφέρνει σ’ αυτόν το αδημιούργητο περιεχόμενο.
Νοέμβριος
2019 - Μάρτιος 2020
Γ.
Λ.
