Αξιολογώ
το άθικτο, κυκεώνες το υψώνουν και το
κατεβάζουν,
οφθαλμοί ανασταίνουν ένα καλά τεντωμένο ευθυτενές απεικονισθέν χέρι, δικό του,
και μ’ αυτό δείχνουν ή δεν δείχνουν τον χλοοτάπητα των ουρανίων συνόδων
κορυφής.
Σεργιανίζουμε
μέσα στο κραυγαλέο.
Θρόισμα,
να, κι άλλο θρόισμα, ισχυρής και όμορφης φήμης, δηλαδή, μνήμης: από πού; εφόσον
οι χρόνοι εντός χρόνου αισθάνονται σαφώς πως χρησιμοποιούνται για πάσης φύσεως
υπαρξιακές αναγκαιότητες, οι οποίες, παρά τα φαινόμενα, αποσύρονται στη
λασπουριά κάποιου
ιστορημένου
μονοπατιού.
Μέχρι
ώρας, αυτό το τέλμα, διαπλατυσμένο
σε
στέπες κεκλιμένες, πήλινων νικηφόρων υποτακτικών.
Κάθε
σκέλος ιστορικής αποτίμησης, μόνο η
αδιαφορία
δύναται
να το προσεγγίσει. Ένεκα, λοιπόν, όλων αυτών
που
ουδέποτε γραπτώς αποτύπωσα, δικαιούμαι
στην
υποχρέωσή μου να παραμένω: ομφαλός
από
μέσα δεμένος.
Σαφής
σε ανύπαρκτο φιλικό επίπεδο.
Εργάζομαι,
μπουχτισμένος από καθετί καλά προετοιμασμένο.
Απόκοσμη
η μουσική που το σώμα μου εκτελεί, κι εκεί στο βάθος μίας εκ των γραμμών στο
κέντρο
της
γαληνεμένης παλάμης, δίχως να έχω στραφεί
επί
τούτου για να κοιτάξω, βλέπω το ακαρτέρητο.
Λαμπυρίζω
από σαγήνη σαν βλέπω
πως
μου θυμίζει κάτι το οποίο
δεν
είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως γνωρίζω.
Οι
πιο δραματικοί περιορισμοί αναδεικνύονται
στους
νεωτερισμούς της ενοχής. Οι τομείς, νηοπομπές που ρυπαίνουν κάθε φορά που
περνούν μπροστά
απ’
τον εαυτό τους.
Προς
έρευνα διεξοδική ο μαρασμός σχετικά με,
της
προφοράς
του
κοσμικού φωνήεντος, τη διαβεβαίωση.
Προσωποποιείσαι
τόσο άμεσα, λόγω βαθύτερων κινήτρων, που ζυμώνονται σε κάποιον πολυσέλιδο
τόμο
καταχωρισμένα.
Στη
διάβαση έχουν κολλήσει τα φανάρια,
έως
ότου το αντιληφθώ,
εκείνη
η παραμονή στην άκρη του κράσπεδου μου έδωσε
τη
χαρά να εντοπίσω τα πράσινα μούσκλια
που
είχαν αρχίσει
να
εξαπλώνονται λόγω εποχής στο παρισινό πανόραμα.
Πίσω
από τους χαμηλούς θάμνους των δημόσιων ελαιόχρωμων κιγκλιδωμάτων, ένας κότσυφας
στην τραμπάλα, ένας κότσυφας
στην
κούνια, ένας ακόμη στην τριζάτη καγκελόπορτα.
Σύρουν
κάδους απορριμμάτων, σκουπίζουν μύτες, οι άνθρωποι με τους οποίους ανταλλάσσω
κουβέντα. Η μοναδική ανθρώπινη ζεστασιά όσων κουράζονται τόσο ανεπιφύλακτα,
τόσο υπέροχα.
Θα
μου πεις, και πράγματι έρχεσαι και μου το λες, αναλώνεσαι, σε πράγματα
παραειπωμένα.
Δεν
ανέχομαι όμως αυτό
που
μου λες. Κι ετούτο ιδιαιτέρως το φοβάμαι,
πως
δεν το έζησες
ετούτο
το όχι παροιμιώδες, μα,
κενόσαρκο,
σμπαράλιασμα.
Με
κερδισμένες όλες τις αιτίες από την ίδρυση του κόσμου τους, ενόσω ο δικός μου δεν
έχει ακόμα ιδρυθεί, μες στη συσσώρευση των κερδισμένων αιτιών τους, κινούμαι
ανάμεσα σε ανθρώπους που αποτελούν ένα είδος επέκτασης καταλιπόντος μύθου.
Αυτή
η οσία σύγχυση που γαλακτίζει τη φιλονικία ενός μετανοιωμένου παρόντος, τελεί
ως αδελφοποίηση που μεταβάλλει το αληθινό σε απολίθωμα προς βρώση.
Από
τη στιγμή που κάτι μπορεί να ερμηνευθεί ως πόρισμα καταπονημένης, ήτοι παλαιάς,
σκέψης, είναι σεβαστό – αναφέρεται στον σεβάσμιο νυγμό που η αφανής του
επανάληψη εξακολουθεί να κατατρώει την ίδια του την αποδοχή ως οντολογική
δέσμευση.
~
Διευκολύνομαι
από
τη σκοπιά του σκότους.
Είμαι
κωμικός όσο υπάρχει χωρίς κανονικότητα γαλήνη.
Κοσμοθεώρημα
απαλλαγμένο από τον άνθρωπο,
γεμάτο
ψύλλους στον κόρφο.
Το
απαράμιλλο είναι αναπόφευκτος πόλεμος
στο
μεσημεριανό
όνειρο
ενός θεού που αποικίστηκε από ελευθερίες·
πεμπτουσία
που ωριμάζει τόσο καλά σε
δονήσεις που παρατηρούνται στα απομεινάρια
των
έργων.
Όλα
όσα εξελίσσονται έχουν αποσυρθεί.
Νευρική
απόληξη μιας μέτριας αβύσσου, αυτή, του κόσμου, η φρεναπάτη. Επανέρχομαι, αφού
δεν μπορεί για πολλή ώρα να συνεχιστεί, όπως η αγάπη για εγκατάσταση βαθιά σ’
εκείνο που σημασία έχει.
Το
νομίζω, λες και αφέθηκα στα πολύφυλλα μίας ταπεινωμένης κενότητας. Ξεπερασμένος
από τις επαιτίους της ομαλότητας, το λειψό που λογχίζει το άδειο, το
παραχαραγμένο.
Αναμετρούμαι
με περιγράμματα
που
βρίσκουν την ουσία τους στη μορφή μου.
Τα
λίγα και καλά με υποτροπίασαν.
Mου φέρνει
κάποια ισορροπία το επαχθές πως
δεν
είμαι όσο
ηλίθιος
θα ήθελα·
τουτέστιν
σύξυλος με εκείνα που αποτρέπονται.
Λες
και είμαι ζωντανός, δίχως αυτό να εμπίπτει:
τρέχουσα
ανανέωση, ως φημισμένη, παράλογη
λόγω
υπερκινητικής ειρήνης, δυστοκία.
Παρίσι, Καρτιέ Λατέν
27/01/2013 – 18/09/2015
