Rest in Peace, Sam Rivers (9/25/23 – 12/26/11)

YANNIS LIVADÁS: Tres poemas de Ate: poemas dispersos 2001-2009

YANNIS LIVADÁS (1969)
Tres poemas de Ate: poemas dispersos 2001-2009

Mario Domínguez Parra: Μία ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης "σε εξέλιξη".

Yannis Livadas 2009

http://www.vakxikon.gr/content/view/1039/474/lang,el/

Buda duerme tranquilo

Buda duerme tranquilo

No hallo otra desdicha más espantosa

Que la mía

Hígado bazo estómago corazón

En la pared sin cornisa

Parece que soy el único

Parece que el único solitario

Quizás pienso en los dispersos dientecillos

De aquella muchacha

Quizás en lo que existe en la no-propiedad

Buda duerme sentado

La soledad de todos fracasa

Como movimiento.

Tánger

 Las nubes estivales de Tánger se suicidan

Consumadas. Por la ventana del balcón yo documento

Con un bolígrafo verde los sonidos de la calle

Las voces de la gente las condenas de las chilabas

Las aserradas luces de los barrios hasta la

Ribera y el vacío de la imagen hasta el horizonte

Que es una rebanada de pan azul.

El viaje que hizo Tánger para encontrarse conmigo

Es más largo y cruel que el viaje

Que hice yo para encontrarme con ella.

El atardecer parece una pera ajada.

Pero a nada más se parece.

El retrato del rey con roja

Cinta adhesiva: la imagen de un agujero en la pared.

Acrobacias en sepia se clavan

En las voces de aquéllos que venden pescado.

Hojeo el cuaderno al principio

Encuentro poemas de otros años, deseos y lástima.

Mi reflexión se basta a sí misma en esta jarra

Llena de café, en el olor de los cigarrillos árabes.

En la gran araña delicada que medita

Apoyada en su cadáver envuelto.

Pienso lo que recuerdo:

Tus ojos estrellas qué estrellas.

Salida nocturna

(Nota poética inédita de un diario de viaje)

Tormenta que se clava en la arena.

Se considera muy natural

Como una camisa limpia

Que cualquiera mida sus palabras

Que anochezca sobre

Aquello de lo que no ha quedado

Ni esto

Al final

Del allí.

Aquí floreció la locura de un Nelson

La mano que le amputaron

T e n e r i f e

Y algunos dicen que una vez se torció

El mar.

Las fermentaciones

Volcán en botella

El humo

Palabras que llegan

De nuevo desde otra noche.

Incordio.

Y de las segundas materias.

La isla existe solo en la oscuridad.

Y es de noche

Cuando se malgastan los diagnósticos.

Lugar absorbido

Donde atracan los barcos

Como una verdad momentánea.

La única nube es mucho más

Que compleja

Pero su sombra sobre el volcán

Es cuatro dedos que lo enganchan

Como la vanidad.

La oscuridad en algún lugar se ha tendido

Nos ensucia de azul

Y sin embargo son las tres y media

Hora oceánica que a cada poco se detiene.

Esta noche es la aporía de un

Murmullo en tu oscura oreja mujer.

Tenerife significa árbol

Que de noche brotó del mar

Y que da a luz lluvia salada.

Esto se repite no como

Repetición porque la noche es

 Permanente en las gotas de lluvia.

Arte las gotas sobre el barco.

Septiembre tranquilidad

Como única ultra special quality.

Me apoyo con los codos en la popa

En este barco que esta noche fiestea.

Mi pensamiento una época.

La tormenta un souvenir.

Las palabras no entienden

De personas.

Escucho me alejo

La isla tras de mí deviene estola

Marrón que flota y

Su garganta gradualmente se pierde.

La espuma de la turbina

Permanentemente allí

Donde la noche es pan

De ayer.

Γ. Λειβαδάς: Ποίημα αρ. 11

Από τη συλλογή:
"La Chope Daguerre και Ποιήματα Κελύφους" [Κέδρος, άνοιξη 2013]

11. Πάνω από τη λέξη είμαι το πρόσωπό σου που έπλυνες ένα πρωινό του Δεκέμβρη σ' έναν σπασμένο νιπτήρα στο Παρίσι ή κάποια αρχή Αυγούστου στη Μαδρίτη. Ένα ποίημα που κάνει τον κινέζο δηλαδή πάνω από τη λέξη είμαι. Σκόντο στην ευρυμάθεια. Ξέρεις τον αετό τη νυχτερίδα το σπουργίτι κι όμως τραβάς μεγάλο ζόρι από τον τρόπο που πετάω.

Γ. Λειβαδάς: Τα ποιήματα με θέλουν οτιδήποτε εκτός από θλιμμένο (Άτη, Κέδρος 2011)

Τα ποιήματα με θέλουν οτιδήποτε εκτός από θλιμμένο

Σχεδόν κάθε Απρίλη ή Ιούνη ταξιδεύω

Μα και ο Δεκέμβρης είναι καλός.

Έχω μαζί μου προμήθειες

Λέξεις καπνά ένα μάτσο με λεφτά

Που όλα τους κατάγονται από τον Προμηθέα.

Κάνω ήχους με το στόμα μου

Ταξιδεύοντας μόνος

Προς τα πέρα.

Κάνω ένα σάλτο απ’ το πλοίο στο τρένο

Κι απ’ το τρένο στη βάση μου στο Παρίσι

Που απόμεινε βαριά παρεξηγημένο.

Από εκεί και μετά βλέπω.

Για πού θα τραβήξω.

Και ζω

Πολλαπλά αγριεμένος

Ελάχιστα οκνηρός.

Τα ποιήματα με θέλουν οτιδήποτε

Εκτός από θλιμμένο

Και δεν είμαι.

Μορφές του κενού από μήτρες

Με πιάνουν αγκαζέ

Και μου λεν να φύγω

Να μείνω.

Γιάννης Λειβαδάς: Bulletin

Το σπίτι πλάι στον φοίνικα και από την είσοδο της μπροστινής αυλής μπορεί κανείς να χαζεύει ένα μεγάλο κομμάτι της γέφυρας του Ρίου καθώς θα με περιμένει να εμφανιστώ αφού πρώτα θα έχει φωνάξει το μικρό μου όνομα, ή αλλιώς μπορεί απλά να προχωρήσει πιο μέσα και να σπρώξει την πόρτα.

Πάει να ξημερώσει για τα καλά σε τούτη την ύστερη μακαριότητα που τραβάει από τη σιγανή θάλασσα το δίχτυ με τα αστέρια. Δυσδιάκριτα πουλιά μπουκάρουν στου ευκαλύπτου την ταβέρνα.

Δεν χρειάζεται να κάνω πολλά. Δεν περιμένω πολλά. Ετοιμάζομαι να αφήσω ακόμη και αυτό το σπίτι όπως έκανα και με όλα τα προηγούμενα. Μετακομίζω πλάι σε κάποια quai, πίσω από κάποιον παράδρομο ή ακριβώς πάνω σε κάποια λεωφόρο στο Παρίσι απ’ όπου το μοναδικό πράγμα που θα μπορώ να βλέπω θα είναι η ίδια η πόλη. Οι φλέβες μου φουσκωμένες.

Μολοντούτο πολλαπλές συστροφές. Φθείρεσαι γιατί είσαι φθαρτικό. Ζώντας διαρκώς στο ενδιάμεσο η μέρα μου είναι κάτι παραπάνω από είκοσι τέσσερις ώρες – άλλες τόσες η νύχτα μου. Ακαταπόνητος στα ενήμερα πουργκατόρια. Είναι μια Πέμπτη υπερσύνδεσης με τα ασώματα. Κάθομαι και ακούω προσεκτικά. Το και το.

Ενημερώνομαι και μετά καταστρέφω τη σύνδεση.

Με την ελάχιστη λεπτομέρεια γεννάς τιτάνια έργα, δρομολόγια, αρπαγή της ώρας.

Οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν να ζουν και σαν πιάνα.

Γιάννης Λειβαδάς - Ροζέτα

Το πώς η ύπαρξη αδράχνει

τον άνθρωπο

έπρεπε να διδάσκεται∙

το ανεπανόρθωτο

της ζωής

έπρεπε να διδάσκει

από την πρώτη σκιά

ανεξαρτήτως συνθηκών

τη λήθη του διδάσκειν.

2005