Σημείωση στο μικρό σπιράλ 24/03/2009

Τα λίγα λόγια, η συγγραφική λιτότητα, δεν πετυχαίνουν πάντα τον στόχο τους, αν ο στόχος τους είναι η ευστοχία, η ακρίβεια. Τα λίγα λόγια μπορούν κάλλιστα να περισσεύουν, να περιαυτολογούν, ανά περιπτώσεις μάλιστα, πολύ περισσότερο από κάποιες πληθωρικές γραφές. Η λεγόμενη λακωνικότητα δεν είναι ο μοναδικός φορέας του περιεχομένου. Όλοι οι τρόποι γραφής μπορούν να είναι φορείς περιεχομένου, αυτό εξαρτάται, αποκλειστικά, από το περιεχόμενο του συγγραφέα. Πολύ συχνά, συχνότατα, η λεγόμενη λακωνικότητα, δεν διαθέτει περιεχόμενο, είναι απλώς λακωνικότητα σε σχέση με κάποια πιο πλούσια γραφή, σε σύγκριση με κάποια πιο ποικιλόμορφη γλώσσα. Η ευστοχία, η ακρίβεια, ανιχνεύονται στο περιεχόμενο όταν αυτό καθίσταται τρόπος. Διότι το περιεχόμενο είναι, πρωτίστως, τρόπος, είναι ο ποιητής.

Γιάννης Λειβαδάς

Αθήνα 24/03/2009

Γιάννης Λειβαδάς – Σε κατεργάζονται

http://toparathyro.wordpress.com/2012/09/26/%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9/

“Put down the pen someone else gave you. No one ever drafted a life worth living on borrowed ink.”

-Jack Kerouac

Καμιά φορά προθάλαμος της γραφής είναι ένα δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο. Εισέρχεσαι ικανοποιητικά στην κατάσταση της δημιουργίας εφόσον έχεις επιλέξει να κλειστείς σε τέσσερις τοίχους προνοητικότητας. 

Ουκ ολίγοι έχουν καλλιεργήσει μια μακροχρόνια σχέση με τα ξενοδοχεία. Μια σχέση που αποδείχθηκε λίαν αποδοτική. Το μισθωμένο δωμάτιο παίζει τον ρόλο του σκάφανδρου στη διάρκεια της απομόνωσης καταμεσής του ωκεανού των κοινωνιών και των βαθυπέδων της έμπνευσης. Μονάζει κανείς ενώ ιερουργεί. 

Αναδημοσιεύσεις από νύχτες αϋπνίας, από κάποιο φρικαλέο tremens, από τις στιγμές απείρου κάλους μιας εκστατικής βαρεμάρας, από την αίσθηση, και μόνο, της θέσης και της κατασκευής του ξενοδοχείου, από εκείνες τις ώρες που η τριβή του πνεύματος πάνω στην επιφάνεια του κόσμου προκαλεί σπίθες, φωτιές, και αναλαμπές μαύρες.

Έχεις μονάχα τα απολύτως απαραίτητα και το σκηνικό διατίθεται έτοιμο, ολοκληρωμένο και πάντοτε διαθέσιμο. 

Πριν εισέλθεις στο θέμα εισέρχεσαι στο δωμάτιο και από κάποιο σημείο του δωματίου περνάς ξάφνου σαν φάντασμα στον τόπο της γραφής. 

Πιλατεύεις δηλαδή τον ίδιο σου τον εαυτό. Είσαι μέσα και παριστάνεις τη βολταρία μέσα-έξω. Έχουν σακατευτεί πόσα πνεύματα από τις απανωτές σοβαροφάνειες, από τις απανωτές «διευκρινήσεις του μεταβλητού», από την άγρια πολεμική στη φυσικότητα της έμπνευσης που κάνει τόσο κακό σε ορισμένους όσο και μια πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα. Όσο το εικόνισμα στην προσευχή μα και η προσευχή στο εικόνισμα.

Έχεις στρωθεί στο στενό γραφείο που ακουμπά ακριβώς στο άνοιγμα του παραθύρου, είσαι στον τρίτο όροφο και σκοντάφτεις μονίμως στον ουρανό, κοιτάζεις απέξω και νιώθεις κυρίως την απόσταση, ή καλύτερα, τις αποστάσεις ενός κόσμου εσωτερικού. Η πιο εκλεκτή και εκλεκτική αυθαιρεσία που υπάρχει στην πλάση λαμβάνει χώρα και χρόνο, σπάζει τα παράθυρα και κάνει την πόρτα να χτυπά ανοιγοκλείνοντας σαν από το πάλλευκο χέρι ενός αόρατου πλάσματος που τρομάζει μονάχα όσους αδυνατούν να δεχτούν την ύπαρξή του. 

Τι μπορεί λοιπόν, καθώς βλέπουμε ολοφάνερα ετούτο το σημείωμα να οδηγείται στην φαυλότητα, να θεωρήσουμε πως υποδηλώνουν όλα αυτά τα τρισμέγιστα ελαττώματα; Υπάρχει πράγματι ένας προθάλαμος, ένας διάδρομος του ημίφωτος και η κεντρική αίθουσα όπου δειπνεί ολομόναχο, με όλες τις σχετικές τιμές και τα πρωτόκολλα, το ανυπεράσπιστο θαύμα; Τι γυρεύεις σε τούτο το μισθωμένο δωμάτιο; 

Η αλήθεια είναι ότι έχεις βγάλει έναν κάλο απ’ το άσκοπο περπάτημα και τώρα είσαι βαθιά συνεπαρμένος από την υποψία ενός τρόμου πως μέσα απ’ τον κάλο υπάρχει ένα καταραμένο εμφύτευμα υπαρξιακής παρακολούθησης που σε κάνει να χάνεις τα λογικά σου. Έχεις αρχίσει να καταγράφεις τους φόβους σου. Μπορεί και την πλέον ευχάριστη τροπή και κατάληξη της εμπειρίας σου, με την οποία είσαι οπωσδήποτε ικανός και ειδικά προικισμένος, να γράψεις ένα ολόκληρο βιβλίο αμέτρητων σελίδων και κατόπιν να αναπαυθείς πλήρης και ικανοποιημένος που ήσουν ένας άψογος μισθωτής και τόσο φιλικός με τον ξενοδόχο• που έφτασε, λόγω συμπάθειας, να σου εξομολογηθεί και δυο-τρία από τα μεγάλα του μυστικά το απόγευμα που έκλεισες τον λογαριασμό και παρέδωσες το κλειδί.

Άλλο νούμερο όμως είναι κυκλωμένο πάνω στο καλαντάρι που κρέμεται στον τοίχο που ξαποσταίνει η σκιά σου. Το δωμάτιο είναι αυτό και βρίσκεται πάνω σ’ ένα νησί και το νησί πάνω στο όνομά του. Ένα ολόκληρο νησί που αδυνατεί εντούτοις να είναι ένα σημείο τόσο καθορισμένο όσο μια σημαδούρα στη θάλασσα. 

Χαζεύεις τις ψαρόβαρκες και τα ιδιωτικά γιοτ που την αυγή αποκτούν το χρώμα της ξεραμένης βανίλιας, το πραγματικό χρώμα το έχει ο μοναδικός γλάρος. Οι φλοίσβοι πάντοτε σε συμβουλεύουν, σχεδόν το ίδιο εμφατικά με την άρνησή σου να φοράς βερμούδα και κοντομάνικη μπλούζα, παρότι έχεις πλάτες και μπράτσα• αλλά και τόσο λευκά πόδια. Τι σού είναι τα χαράς ευαγγέλια.

Σε κατεργάζονται, ο συγγραφέας βρίσκεται στο δωμάτιο παραδίπλα.

 

Lampedusa 2009

Ravaged by the Hand of Beauty

A sardonic jotting published by Cold Turkey Press.

Γιάννης Λειβαδάς: Ετικέτα

Το μόνο που βλέπω είναι το πιάσιμο του κορόιδου.


22/09/2012

Γιάννης Λειβαδάς: Τιμήσου

Η ζωή είναι το τίμημα για τον θάνατο.

2009

Yannis Livadas: Ravaged By The Hand Of Beauty

A sardonic jotting published in a limited collectible edition, by Cold Turkey Press. (France)

Remy de Gourmont:

‎"La postérité, c’est un écolier qui est condamné à apprendre cent vers par cœur. Il en apprend dix, bredouille quelques syllabes du reste : les dix c’est la gloire ; le reste, c’est l’histoire littéraire."

Γιάννης Λειβαδάς: Επιστολή του ποιητή Σου Τουνγκ Πο προς τον φίλο του Τσενγκ

[Διασωσμένη αχρονολόγητη επιστολή του ποιητή, προς τον φίλο του Τσενγκ]

Έλαβα το γράμμα σου, είμαι χαρούμενος που έμαθα ότι είσαι υγιής και ήρεμος. Οι άνθρωποι εδώ τρώνε δίχως κρέας, αρρωσταίνουν δίχως φάρμακα, ζουν δίχως σπίτι, περπατούν δίχως φίλους, περνούν τους χειμώνες δίχως κάρβουνα και τα καλοκαίρια χωρίς μία δροσερή πηγή. Τι να σου πρωτοπώ, βασικά δεν υπάρχει τίποτα. Το μόνο καλό είναι ότι δεν υπάρχει πια ελονοσία. Πρόσφατα έχτισα μαζί με τον γιο μου ένα σπίτι με κάνα δυο δωμάτια για να έχουμε κάπου να μένουμε. Είναι αρκετό για να μην υποφέρουμε από τη βροχή και τον αέρα, γονατίσαμε όμως από τον κόπο και τα έξοδα. Έχω ακόμα το σώμα μου, το εμπιστεύομαι στη δημιουργία, το ακολουθώ πιστά, μια τα καταφέρνει μια όχι. Αγαπημένε μου φίλε, είσαι ζωντανός, συνεπώς μην ανησυχείς για τίποτα. Τη ζέστη να φοβάσαι, που έρχεται απότομα. Τα λιγοστά λόγια που τέλος δεν έχουν.

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

2001