«Αυτός που διαβάζει με όρους ανοχής, μπορεί να με διαβάσει. Αυτός που διαβάζει με όρους συμμετοχής, όχι».

Γ. Λ.

Αρχική σελίδα Εργογραφία Βιογραφικό Μεταφράσεις En/Fr/It/Es

31/05/2014

Yannis Livadas: The Muse is on the loose [in Empty Mirror website]

http://www.emptymirrorbooks.com/features/poems/the-muse-is-on-the-loose.html




The Muse is on the loose and wastes herself away
on some cretin.
A severe goer through everyday scandals.
It is well worth risking a damnation or two.
Almost anything stumbles upon its quest.

Try to imagine the absence of your voice.
La Grande Messe Des Mots
resumes next to nothing.

It is only a gradual misconceiving that alerts the beginning
and the end of the days.

The widths of the most important
poet of your neighborhood
eradicate the rest of the absolutions.



28/06/2012
Place Bernard Halpern, Paris




28/05/2014

Γιάννης Λειβαδάς: Σημείωμα περί λογοκλοπής (στο 21ο τεύχος του Poema.gr)







Γνωστή η δραστηριότητα της λογοκλοπής, και ακόμη πιο γνωστές οι μέθοδοι με τις οποίες την καταφέρνει κανείς. Η λογοκλοπή καθίσταται συνήθως εμφανής διότι η φύση της είναι τέτοια, διάτρητη. Δεν έχει κανείς παρά να διασταυρώσει δύο ή περισσότερα κείμενα για να διαπιστώσει την ύπαρξή της. Αυτή η δουλειά της διασταύρωσης, όμως, δεν είναι μόνο άχαρη, αλλά και χρονοβόρος. Κι όμως, προς όφελος κάποιων ποιητών και ποιημάτων, εμφανίζονται ανά καιρούς ορισμένοι που διαθέτουν και τον χρόνο και το ενδιαφέρον για να ασχοληθούν με την διασταύρωση κειμένων. Πράττουν καλώς.
Στο «λογοτεχνικό»  περιβάλλον μιας χώρας όπου ο αγώνας για το πάνω χέρι έχει εκτοπίσει σχεδόν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες και διεργασίες, δεν αποτελεί έκπληξη το εκτεταμένο φαινόμενο της λογοκλοπής. Απεναντίας, αυτό το περιβάλλον όπου βασιλεύει η αισθητική καπηλεία, η μικρομέγαλη εξουσία των διαχειριστών ορισμένων ψηφιακών και έντυπων λογοτεχνικών επιθεωρήσεων, η συστηματική και στοχευμένη συκοφάντηση λογοτεχνών, οι χειραγωγήσεις, οι λοιδορίες, οι παραχαράξεις, και οι δικαστικές περιπέτειες, φαίνεται πως αποτελεί το καταλληλότερο καταφύγιο για αυτήν.
Οι μυσαροί που περνούν την ώρα τους ασχολούμενοι με τις ζωές και τις επιδόσεις των άλλων είναι αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πώς να εξαφανίζουν τα χνάρια τους. Πώς να βγαίνουν λάδι από κάθε βρομερή πράξη. Ξέρουν τι πρέπει να εξαφανίσουν και τι χρειάζεται να κρατήσουν ώστε να το επιδείξουν για να καταπλήξουν το κοινό τους.
Τα χνάρια των υπολοίπων είναι φανερά, ακόμη και αν έχουν αφήσει σημάδια σε λάθος πεδία, ακόμη και αν μία ή περισσότερες φορές επρόκειτο για τα χνάρια μιας καλής προαίρεσης η οποία υπέστη τελικώς την εξαπάτηση. Ακόμη και αν η άμβλυνση των αιχμών δεν είχε τελικώς σκοπό την επικοινωνιακή εξομάλυνση, αλλά την επιτηδευμένη συμπάθεια ώστε ο γελασμένος να πάψει να αποτελεί στο εξής «απειλητικό», τουτέστιν αντικειμενικό κριτή. Κι ο γράφων εδώ είναι πολύπειρος επ’ αυτών.
Με τέτοια έκταση που έχουν λάβει αυτά τα φαινόμενα αναρωτιέται κανείς ποιος θα απομείνει στο τέλος καθαρός και έχων τη δυνατότητα κρίσης αυτής της κατάστασης.
Και γιατί το λέω αυτό. Διότι η λογοκλοπή, λ.χ., δεν είναι κάτι που διαπιστώνεται μόνον με τον βροντώδη τρόπο της αποκάλυψης κατόπιν της σύγκρισης δύο, ή και περισσοτέρων, κειμένων εκ των οποίων έχει προκύψει, ως προϊόν κλοπής ένα άλλο. Αυτή, αν θέλετε, είναι η πιο γνωστή μορφή της λογοκλοπής. Υπάρχει και μία ακόμη, πιο διαδεδομένη και μάλλον πιο επικίνδυνη «λογοκλοπή» (υπό την έννοια της πάγιας εγκατάστασής της ως αποδεκτής και αξιολογούμενης λογοτεχνικής μορφής).
Πρόκειται για λογοκλοπή υπό την έννοια της αφαίρεσης του λόγου, της λογοτεχνικής ουσίας, όχι όμως προς χρήση, μα προς απόδειξη εξαφάνισης, προς επιτηδευμένη απόδειξη απουσίας του μεγαλειώδους, ώστε να αναθαρρέψει και να παγιωθεί, με λογοτεχνικούς όρους, η κακομοιριά, η μετριότητα.
Ετούτη η λογοκλοπή, παρότι πιο χονδροειδής και εκτεταμένη από την γνωστή σε όλους λογοκλοπή, ανιχνεύεται μόνο με την απλή μέθοδο της ανάγνωσης. Με το κορφολόγημα που εφαρμόζει στο γραπτό κείμενο η διάνοια, το πνεύμα.
Η λογοκλοπή για την οποία μιλάω αποκαλύπτεται μέσω της αβουλίας που η ίδια παρουσιάζει όταν έχει λάβει τη μορφή ενός γραπτού, ενός εντύπου. Αποκαλύπτεται μέσω της παγερής αδράνειας από την οποία διακατέχεται το κείμενο. Οι λέξεις λαμβάνουν μα δεν προσφέρουν. Ο ρόλος του κειμένου είναι ένας, να παγιώσει τους συσχετισμούς και τις διανοητικές αναλογίες του αναγνώστη, καθηλώνοντάς τον στο προϋπάρχον. Ο λόγος έχει κλαπεί από το κείμενο, έχει βιαίως αποσπαστεί, και το κείμενο όντας πλέον πιο ανήμπορο από τον αναγνώστη, τον αχρηστεύει. Ο αναγνώστης σκοντάφτει πάνω στις γνώριμες πτυχές του εαυτού του, πάνω στις καλοδιατηρημένες υπερβολές, επικάθεται αναπαυτικά πάνω στις ακαταμάχητες αντιπροσωπεύσεις της πολυαγαπημένης του καθίζησης.
Η κλοπή του λόγου. Η κλοπή από σένα για εσένα τον ίδιο. Ο αφανισμός του κεφιού, η πάταξη του εναπομείναντος σθένους. Αλλιώτικα ο κλέφτης θα είναι αναγκασμένος να παίζει με τη φωτιά. Αλλιώτικα θα χαθεί στην απεραντοσύνη της μειονότητας. Θα χάσει τον πλουραλισμό των μυσαρών.
Η κλοπή της φωνής. Να απομείνει μονάχα ο άναρθρος κοχλασμός. Μοναδικός εχθρός όλων αυτών η, δυσεύρετη πλέον, λογοτεχνία.


Αθήνα Απρίλιος 2009 – β’ γραφή Παρίσι Απρίλιος 2014



Αρχειοθήκη ιστολογίου