Η ποίηση διαθέτει κοινωνική υπόσταση άπαξ και ο ποιητής υπάρξει, ανεξαρτήτως του χρόνου στον οποίο η ποίησή του θα επιφέρει ή θα επιδράσει στην κοινωνία. Κι αυτό υπόκειται σε παράγοντες που αφορούν την κοινωνία και όχι τον ποιητή.
Αυτό που ζούμε όμως σήμερα είναι ακριβώς το αντίθετο. Πληθώρα ανθρώπων που προσπαθούν να επιβάλλουν την ανάγκη τους να επιδράσουν και να επιφέρουν, δίχως να είναι ποιητές και επιπλέον αναγνωρίζονται ως ποιητές ακριβώς γι’ αυτόν λόγο. Μετά το πέρας της εποχής της τραγικότητας του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, η κοινωνία εισήλθε στην εποχή της γελοιότητας. Η οποία δεν θα μπορούσε να μη διαθέτει τους δικούς της, επιφατικούς, ποιητές.
Γ. Λ.
9/5/2012