Το «μακρύ και το
κοντό», ακόμη και στην εσχάτη των δημοσίων τοποθετήσεων, ενείχε μια ορισμένη
πλάκα, κάποια ποσότητα γούστου, ακόμη και κακού. Ορθώς οι παλαιότεροι
χρησιμοποιούσαν τόσο συχνά αυτή την εξυπνότατη έκφραση: είχαν οι άνθρωποι κάτι
να (ανα)μετρήσουν. Σήμερα αυτό το χιούμορ είναι δυσεύρετο. Τα όποια μεγέθη
έχουν καταχωρηθεί στα είδη υπό εξαφάνιση, τα δημοσιευθέντα είναι ίδια και
εφάμιλλα. Ιδού ένα από τα πιο φοβερά προβαδίσματα της παλαιότητας.
Ένα ακόμη φοβερό
προβάδισμα, ήταν η απέχθεια προς πάσα συσπείρωση, προς πάσα προσπάθεια
ενσωμάτωσης και ομογενοποίησης των βίων, των λόγων, των διεκδικήσεων. Αφού κάθε
βίος και λόγος (όλα τα υπόλοιπα είναι απλές δογματικές οδοντόκρεμες) είναι
δεδομένοι και ουσιώδεις εφόσον διακρίνονται από το ευρέως αποδεκτό, την κοινή
γνώμη και, κυρίως, από τις επαγγελματικές ιδεολογικές πεποιθήσεις των
τεθλιμμένων ή κάθιδρων παραγόντων που τείνουν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση
με σκοπό τη σωτηρία της κοινωνίας.
Παρά τον ζόφο και την
ερείπωση, η ανάγκη για αλλαγή του μενού με ιδιαίτερη έμφαση στο κυρίως πιάτο (κάποιου
την κεφαλή επί πίνακι) είναι δεδομένη και αποκλειστική ως υπαρκτική ανάγκη. Παρά
τον ζόφο και την ερείπωση, παίρνουν και δίνουν οι ομαδοποιήσεις. Παρά τον ζόφο
και ερείπωση η γνωσιακή πανούκλα αποκτά οπαδούς και χούλιγκανς. Άπραγοι και απαίδευτοι
στην συντριπτική τους πλειοψηφία, συγγράφουν, καθοδηγούν και ερμηνεύουν τα
εντερικά τους αέρια.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή
μορφοποιεί το βαθύ ιστορικό της διάκενο, τη λακκούβα της ασυνειδησίας και της έπαρσής
της οι οποίες εκφράζονται με τα πολιτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά της κατεστημένα
(διακριτά και διακεκριμένα μονοπώλια) τα οποία κατά βάθος, μα και επί όλων των
υπολοίπων μονάδων μετρήσεων, φωταγωγούν απ’ άκρη σ’ άκρη το τέλμα.