Η ποίηση είναι μια τέχνη όχι ολότελα γεννημένη, συνεπώς, σε
αντιδιαστολή με όσα διατείνονται ή εφαρμόζουν οι ποιητές μεταπράτες, θα αργήσει
πολύ να πεθάνει.
Οι ποιητές μεταπράτες,
εξαιρετικά συμβατοί με τις αρχές της επικρατούσας συντήρησης, δεν είναι δυνατό
να αναλογιστούν το μέγεθος της υπακοής τους – η οποία επιβραβεύεται ή,
τουλάχιστον, λαμβάνει τακτικά κάποια εύσημα. Ο φόβος πως η απειθαρχία θα
προκαλέσει ένα είδος κοινωνικού θανάτου (φόβος εύστοχος), είναι ισχυρότερος από
τη θέληση για τη συγκρότηση μίας ουσιώδους άρνησης, μεταρρύθμισης, επαναφοράς
στο περιπετειώδες οργανικό. Εφόσον το κατεστημένο προϋπάρχον καταδεικνύει με
περισσή σαφήνεια τη λατρεία που τρέφει στη φορμόλη και τα διεγερτικά που
σοφίζεται κάθε τόσο, ώστε να παίρνει τις απαιτούμενες, σποραδικές ζωτικές ανάσες.
Η δημοκρατία, αυτό το
χαμαιλεόντιο σπορ του πολιτισμού, συντηρείται, σε μεγάλο βαθμό, από την υπαγωγή
της καθημερινότητας σε ένα υποσύστημα μίμησης. Ωφελιμισμός για στραβόξυλα. Το
υποσύστημα ετούτο είναι ιδιαίτερα προσφιλές στους θιασώτες που απαρτίζουν τη
δημοκρατία. Πρόκειται για ένα αξεσουάρ ενδεχόμενης εξουσίας, με το οποίο περνά
την ώρα της η «αντιπολίτευση του πνεύματος», με την «πολίτευση» να είναι ακόμη
χειρότερη από την ίδια. Αυτός ο μνημειακός εορτασμός της θεμελιοκρατίας, προς
διάδοση όλων των συνεπειών και των ασυνεπειών της, είναι ίσως ο πιο εμφατικός
παρονομαστής των επιφανειών πάνω στις οποίες αναρτώνται τα επόμενα συμβατικά,
απολύτως ελέγξιμα από τους εμπνευστές τους, «εγχειρήματα», τα οποία, ευλόγως,
αφορούν μόνο τις διαδικασίες από τις οποίες προέκυψαν. Οι επιφάνειες αυτές, οι
οποίες στην κυκλοφορία ονομάζονται ποιητικές συλλογές, αντικατοπτρίζουν το
εσωτερικό της εν λόγω μίμησης.
Γιατί αναφέρομαι στα παραπάνω;
Διότι πλέον είναι ξεκάθαρο πως η ποίηση αντιγράφει αυτό που ονομάζουμε
οικουμένη: κατάντησε καλή ή κακή δημοσιότητα.
Όμως, όσο απατηλή είναι η ζωή,
τουλάχιστον τόσο απατηλή δεν είναι η ποίηση.
Έχουμε να κάνουμε με έναν αναρχισμό, ο οποίος δεν σχετίζεται με τον
ιδεολογικοποιημένο προϋπάρχων, είναι πνευματικός, μη-ιδεολογικός και
αυτοπροαίρετος. Εκτός χύτευσης. Η ποίηση δεν είναι απατηλή γιατί είναι
εξαπατημένη, αυτό όμως το γνωρίζει: παρότι το κενό περιέχει τον άνθρωπο, ο
άνθρωπος προσπαθεί να ενσωματωθεί στο κενό.
Οι συζητήσεις μεταξύ των οπαδών
του, διαχωρισμένου από τη λογοτεχνία, κριτικού λόγου, αποκρύπτουν τον φόβο που
διέπει όλους τους υποταγμένους στην πολιτισμική δύναμη. Η αμφίδρομη απόκλιση
μεταξύ κριτικής και λογοτεχνίας οφείλεται στο γεγονός πως και οι δύο δεν
διαθέτουν πρόσβαση στη ζωή. Διαθέτουν πρόσβαση στην επιβίωση, στις θεωρήσεις
περί κόσμου, μα όχι στη ζωή καθαυτή. Και ετούτο έχει, ασφαλώς, λογική βάση,
διότι και οι δυο τους αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτήν τη σημαντικότατη παράμετρο,
αφού κατόπιν θα αναγκαστούν να λογοδοτήσουν στον εαυτό τους με αυστηρά
ταυτολογικούς όρους· πιστοποιώντας την αναμεταξύ τους μίμηση.