Η λογοκλοπή (στην ποίηση, στο δοκίμιο, στην πεζογραφία, στα άρθρα, στις
κριτικές) είναι καθεστώς - αυτό το θέτω επανειλημμένα εδώ και κάμποσα
χρόνια. Λογοκλοπή δεν αποτελεί μόνο η ευκόλως αποδείξιμη, κατόπιν
σύγκρισης, απτή χρήση ξένων κειμένων μα και η χρήση προϋπαρχόντων
κειμένων η οποία συνθέτει ένα κείμενο ή ένα βιβλίο κατά τον τρόπο που ο
γράφων δεν χρειάζεται να επινοήσει μα απλώς να ανασυνθέσει τα γνωσιακά
και αισθητικά στοιχεία που τον ενδιαφέρουν.
Η αποδοχή της λογοκλοπής ξεκινά στα λογοτεχνικά περιοδικά. Οι περιοδικάριοι και υπεύθυνοι ύλης αποδεικνύονται εξίσου αδιάβαστοι και ημιμαθείς με την πλειονότητα όσων αποστέλλουν κείμενα προς δημοσίευση. Οι ηνίοχοι αυτών των λογοτεχνικών αρμάτων, δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, να εντοπίσουν, πως ένα μεγάλο μέρος των κειμένων που δημοσιεύουν, αποτελεί ελαφρά παραλλαγή ή αντιγραφή προϋφιστάμενων έργων. Αυτό σημαίνει πως μία ή δύο γενιές λογοκλόπων ευημερούν στην Ελλάδα καθόλα ανεκτές, εγκυροποιημένες. Μια δεύτερη ακαδημία έχει γεννηθεί, μόνο που ετούτη, ακόμη χειρότερη, πρωτεύει στη φενάκη: τη μοναδική προϋπόθεση που καθιστά τις παραλλαγές και τις αντιγραφές δημοσιεύσιμη ύλη.
Το αυτό συμβαίνει και στον τομέα των εκδόσεων όπου η λογοκλοπή ανθεί κατά τους δύο τρόπους που προανέφερα.
Άπαξ, λοιπόν, και τεθεί ζήτημα συγκεκριμενοποίησης της λογοκλοπής, η έρευνα πρέπει να ξεκινήσει από τα λογοτεχνικά περιοδικά και να ολοκληρωθεί στις εκδόσεις βιβλίων.
Ένα τέτοιο ζήτημα, βεβαίως, δεν πρόκειται να τεθεί γιατί εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι η λογοτεχνία μα το θεαθήναι, η συμπτωματική κοινότητα και το όποιο κέρδος αυτή αποφέρει.
Η αποδοχή της λογοκλοπής ξεκινά στα λογοτεχνικά περιοδικά. Οι περιοδικάριοι και υπεύθυνοι ύλης αποδεικνύονται εξίσου αδιάβαστοι και ημιμαθείς με την πλειονότητα όσων αποστέλλουν κείμενα προς δημοσίευση. Οι ηνίοχοι αυτών των λογοτεχνικών αρμάτων, δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, να εντοπίσουν, πως ένα μεγάλο μέρος των κειμένων που δημοσιεύουν, αποτελεί ελαφρά παραλλαγή ή αντιγραφή προϋφιστάμενων έργων. Αυτό σημαίνει πως μία ή δύο γενιές λογοκλόπων ευημερούν στην Ελλάδα καθόλα ανεκτές, εγκυροποιημένες. Μια δεύτερη ακαδημία έχει γεννηθεί, μόνο που ετούτη, ακόμη χειρότερη, πρωτεύει στη φενάκη: τη μοναδική προϋπόθεση που καθιστά τις παραλλαγές και τις αντιγραφές δημοσιεύσιμη ύλη.
Το αυτό συμβαίνει και στον τομέα των εκδόσεων όπου η λογοκλοπή ανθεί κατά τους δύο τρόπους που προανέφερα.
Άπαξ, λοιπόν, και τεθεί ζήτημα συγκεκριμενοποίησης της λογοκλοπής, η έρευνα πρέπει να ξεκινήσει από τα λογοτεχνικά περιοδικά και να ολοκληρωθεί στις εκδόσεις βιβλίων.
Ένα τέτοιο ζήτημα, βεβαίως, δεν πρόκειται να τεθεί γιατί εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι η λογοτεχνία μα το θεαθήναι, η συμπτωματική κοινότητα και το όποιο κέρδος αυτή αποφέρει.
3 Νοεμβρίου 2016
Γ. Λ.