Τ’ όνομά μου.
Μου φαίνεται πως είσαι λιγάκι περίεργος να μάθεις πώς με λένε, μα είμαι ένας από ‘κείνους που δεν έχουν όνομα κανονικό. Το δικό μου όνομα εξαρτάται από ‘σένα. Μπορείς να με ονομάσεις με οτιδήποτε σου περνάει απ’ το μυαλό.
Αν σκέφτεσαι κάτι που συνέβη πριν από πολύν καιρό: Κάποιον που σου έκανε μια ερώτηση κι εσύ δεν ήξερες την απάντηση.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Μπορεί να ‘πεφτε μια πολύ δυνατή βροχή.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Ή κάποιος ήθελε κάτι γι’ αυτόν να κάνεις. Δεν το ‘κανες. Σου ‘παν μετά πως αυτό που έκανες δεν ήταν σωστό –«Συγνώμη για το λάθος» – και χρειάστηκε να κάνεις κάτι άλλο.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Μπορεί να ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζες σαν ήσουν παιδί ή κάτι που πέρασε αφηρημένα απ’ το μυαλό σου όταν είχες γεράσει και καθόσουν σε μια καρέκλα πλάι στο παράθυρο.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Ή κάπου πήγες. Υπήρχαν λουλούδια τριγύρω.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Μπορεί μέσα σ’ ένα ποτάμι να κοίταξες. Υπήρχε κάποιος στο πλάι σου που σ’ αγαπούσε. Οι δύο καθρεφτισμένες μορφές ήταν έτοιμες να σ’ αγγίξουν. Το ’νιωσες προτού συμβεί. Κατόπιν συνέβη.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Ή άκουσες κάποιους από πολύ μακριά να σε φωνάζουν. Η φωνή τους ήταν σχεδόν ένας αντίλαλος.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Μπορεί να ‘σουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, έτοιμος να κοιμηθείς και να γέλασες με κάτι, μ’ ένα αστείο που είπες στον εαυτό σου, ωραίος τρόπος τη μέρα σου να τελειώσεις.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Ή μπορεί κάτι να έτρωγες και για μια στιγμή να ξέχασες τι έτρωγες, όμως συνέχισες, γνωρίζοντας πως ήταν νόστιμο.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Μπορεί να ‘ταν σχεδόν μεσάνυχτα και η φωτιά να ήχησε μέσα στη στόφα σαν καμπάνα.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Ή μπορεί άσχημα να ένιωσες όταν εκείνη σου είπε ‘κείνα τα λόγια. Θα μπορούσε σε κάποιον άλλον να τα ‘χε πει: Σε κάποιον που γνώριζε τα προβλήματά της καλύτερα.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Μπορεί η πέστροφα να κολύμπησε στη λίμνη μα το ποτάμι είχε πλάτος μονάχα έξι ίντσες και το φεγγάρι έριχνε τη λάμψη του πάνω στον εγωΘΑΝΑΤΟ και τα καρπουζοχώραφα άστραφταν υπερβολικά, ήταν σκοτάδι κι από κάθε καρπουζιά έμοιαζε ν’ ανερχόταν κι ένα φεγγάρι.
Αυτό είναι τ’ όνομά μου.
Και μακάρι η Μάργκαρετ στην ησυχία μου να μ’ άφηνε.
[Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς / πρώτο χέρι, Ιανουάριος 1996]