Η συμπίληση (στην ποίηση, στο
δοκίμιο, στην πεζογραφία) δεν αποτελεί λογοτεχνικό είδος, ακόμη και όταν είναι
έντεχνη∙ διότι η απουσία επινόησης ή ακόμη και η εμφάνιση μιας κάποιας επινόησης
σε επίπεδο ανασύνθεσης, δεν καθιστά τη συμπίληση λογοτεχνία καθώς απουσιάζει η
επινόηση μορφής και περιεχομένου – ειδικά όταν το ανασυντεθειμένο υλικό προβάλλεται
ως επινοημένο κατά την αρμοδιότητα που στάθηκε πρωταίτιο για τη διάδοση του εν
λόγω συμπιλήματος. Η παραθετική λογιότητα, από την άλλη πλευρά, αποτελεί αντιστοίχως μια καλά προετοιμασμένη
εικασία προς τη δημιουργία σύνθετου, πρωτότυπου λόγου, η οποία εντείνεται, σημαίνει
και αναδεικνύεται μόνο έως τον ανώτατο βαθμό των κειμενικών συσχετισμών που θέτει εν συγκρίσει
και κατ' αναλογία με
τα παραθέματά της, προσβλέποντας σε αξιακή υποκίνηση, αναγνώριση, εφόσον δεν δοκιμάζεται
επί περιεχομένου μα επί αποδεκτικότητας των δάνειων ισχυρισμών της.
Σημείωμα της 9ης Νοεμβρίου του 2013
Γ. Λ.