Όταν μια κειμενική έκφραση παρακάμπτει αξίες ή σχέσεις πνευματικής, κοινωνικής ή άλλης φύσεως, εκφράζοντας μάλιστα μια αίσθηση καινοτομίας ή ανατροπής τους, δεν είναι ποίηση, γιατί ο εκφραστής δεν τις κατέχει, δεν τις αναγνωρίζει ώστε να τις κρίνει, να τις υπερβεί ή να τις αντικαταστήσει. Το γεγονός πως μια ευρύτατη κοινωνική φαντασίωση είναι απολύτως κοινή, απολύτως ταυτόσημη, με κάθε μια από τις ατομικές φαντασιώσεις που τη συνθέτουν, είναι γνώρισμα κι απόδειξη μη ποίησης. Όχι μόνο επειδή η ποίηση, η τέχνη της ποίησης, δεν αποτελεί φαντασίωση μα γιατί συντίθεται από ετερότητες, από διαφορές, που ευδοκιμούν ακριβώς λόγω αυτής της καταδίκης.
γ. λ.
2012