Ο πλέον ειδεχθής ατομικισμός εκφράζεται με τον ενικό εντός του πληθυντικού, μιλιέται, εκφράζεται, με μια "κοινή" γλώσσα των πολλών. Η κοινότητα κατασκευάζει τους ποιητές της, εκείνους που διατρανώνουν τις λυτρωτικές υπεκφυγές και αναστολές της. Ίδιον του κοινού: το θάλπος των ορίων. Αντιθέτως, ο ποιητής, καθώς δεν ανήκει στην κοινότητα, δεν δεν είναι απ' αυτή κατασκευασμένος, δημιουργεί, εκφράζει το αληθές, το ασύμμετρο: την αλλότητά της.
Γ. Λ.
2001