Η λογοτεχνική κριτική στην Ελλάδα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως σήμερα, το 2011 (και πολύ φοβάμαι πως θα διαρκέσει επ’ άπειρον), αποτελεί αυτοσυντηρούμενη αισθητική μικρότητα. Γιατί αυτό, διότι διακρίνει το μεγάλο μέσω του μικρού διακρίνει το προτεινόμενο μέσω του ολοκληρωμένου, διακρίνει ό,τι διακρίνει μέσω του αρχείου της μα διόλου μέσω των λογοτεχνικών έργων ως έχουν. Η λογοτεχνική κριτική στην Ελλάδα πιστεύει τόσο στον εαυτό της όσο δεν πιστεύει στη λογοτεχνία, πιστεύει σε μια Ιστορία της λογοτεχνίας που είναι γραμμένη από την ίδια μα όχι στη διαχρονία που συνιστά την Ιστορία της λογοτεχνίας.
Γ. Λ.
Οκτώβριος 2011
 |