Η πνευματική απόδοση περιέχει αποκαλύψεις, η ιστορική απόδοση περιέχει επιλογές/χρήσεις. Η ιστορική γλώσσα υπολείπεται της πνευματικής. Η ιστορική γλώσσα αποτελεί αρχικό, πρωτόλειο, στάδιο ενώ η πνευματική γλώσσα αποτελεί διευρυνόμενο όριο. Η ιστορική γλώσσα είναι κατά το παραδομένο, η πνευματική γλώσσα είναι κατά το παραδιδόμενο. Η ποίηση λειτουργεί με γλώσσα πνευματική -εφόσον δημιουργεί, δηλαδή όχι απλώς εκφράζει-, αποτελεί η ίδια δημιουργούμενη πνευματική γλώσσα. Στον πνευματικό χρόνο της ποίησης, λοιπόν, εδράζεται η απροσδιοριστία του περιεχομένου, το περιεχόμενο της ποίησης δεν είναι προσδιορισμένο μα προσδιοριζόμενο. Δεν πρόκειται επουδενί για φαινόμενο ασάφειας μα για φαινόμενο διαρκούς οριακότητας.
Το περιεχόμενο της ποίησης δεν είναι συνειρμικό, δεν είναι επαύξηση ή μετατροπή κρίσης, είναι πρωτότυπη αποκαλυπτόμενη γλώσσα. Η ποίηση λοιπόν λειτουργεί με ευαρίθμους.
γ. λ.
2007