Σημαντικός κάθε ποιητής
που εκτελεί βαθμιαίες εξόδους από τα στάδια της γραφής. Ο Μιγέλ Λαμπορδέτα ήταν
ένας απ’ αυτούς.
Συχνά ο
μεταμοντερνισμός θεωρείται επέκταση του μοντερνισμού, ωστόσο η ρήξη του πρώτου
με τον δεύτερο είναι μάλλον μία πιο έγκυρη τοποθέτηση, και με βάση αυτήν το
έργο του Λαμπορδέτα αντιπροσωπεύει αυτή την ποιητική εξέλιξη. Παρά την επιμονή
κάποιων να τον εντάσσουν στις παρυφές της υπερρεαλιστικής σχολής, ο Λαμπορδέτα
παραπάνω από οτιδήποτε άλλο, ήταν προεξάρχων της μεταμοντέρνας ποίησης.
Η ποίηση του Λαμπορδέτα
παρότι η απήχησή της εντός και εκτός Ισπανίας ήταν περιορισμένη, ήταν μία από
τις πιο πρωτότυπες και ακτινοβόλες. Ο ποιητής της Αραγονίας ήταν ποιητής ενός
κόσμου ο οποίος δεν είχε αφιχθεί ακόμη.
Σχεδόν κάθε παραφυάδα
του μοντερνισμού βρήκε χώρο και ρόλο στην γραφή του, κάθε νεωτερισμός
διυλίσθηκε ώστε να σχηματιστεί ο προσωπικός του, αμείλικτος, κατηφής και
αποξενωμένος λόγος.
Ίσως ο πιο ευγενής από
τους σαρκαστικούς ποιητές που άφησαν τα ίχνη τους στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ο
Λαμπορδέτα, ήταν επίσης ένας από τους, πνευματικά, ιδιαίτερα κινητικούς, ώστε
να αντιπαρέλθει την τυφλή εμμένεια στις παρατηρήσεις και τις καταγραφές της
συνείδησης, οι οποίες τον εικοστό αιώνα όσο προσέφεραν σημαντικό υλικό, άλλο τόσο διαδραμάτισαν
αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της λογοτεχνίας.
Το έργο του Λαμπορδέτα
ήταν ένα από πιο πρωτότυπα και συνάμα, ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα. Το
πάθος του ποιητή αναχαίτισε κάθε υπερβολή και η γλώσσα του, ακραιφνής, μοιραία
και αντικοινωνική, τον ξεχώρισε τόσο πολύ από τους σύγχρονούς του, ώστε τον
οδήγησε στην περιθωριοποίηση.
Ο Λαμπορδέτα παρότι
επιρρεπής στην κατάθλιψη και στην παχυσαρκία, έζησε μια ανέμελη ζωή και πέθανε
όντας μόλις σαράντα οκτώ χρόνων, από ανεύρυσμα αορτής.
Γιάννης Λειβαδάς
Παρίσι 01/11/2014
 |
|
Εισαγωγή, μετάφραση:
Κώστας Βραχνός
|