Ποίηση / κοινότητα / ατομικισμός

Ο πλέον ειδεχθής ατομικισμός εκφράζεται με τον ενικό εντός του πληθυντικού, μιλιέται, εκφράζεται, με μια "κοινή" γλώσσα των πολλών. Η κοινότητα κατασκευάζει τους ποιητές της, εκείνους που διατρανώνουν τις λυτρωτικές υπεκφυγές και αναστολές της. Ίδιον του κοινού: το θάλπος των ορίων. Αντιθέτως, ο ποιητής, καθώς δεν ανήκει στην κοινότητα, δεν δεν είναι απ' αυτή κατασκευασμένος, δημιουργεί, εκφράζει το αληθές, το ασύμμετρο: την αλλότητά της. 

γ. λ.

2001

Το ισχυρότερο δικαίωμα είναι η υποχρέωση, η ισχυρότερη υποχρέωση είναι το δικαίωμα.

Το ισχυρότερο δικαίωμα είναι η υποχρέωση, η ισχυρότερη υποχρέωση είναι το δικαίωμα.
Le droit le plus fort est l'obligation, l'obligation la plus forte est le droit.

Γ. Λ.
2008

Η λογοτεχνική κριτική στην Ελλάδα

Η λογοτεχνική κριτική στην Ελλάδα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως σήμερα, το 2011 (και πολύ φοβάμαι πως θα διαρκέσει επ’ άπειρον), αποτελεί αυτοσυντηρούμενη αισθητική μικρότητα. Γιατί αυτό, διότι διακρίνει το μεγάλο μέσω του μικρού διακρίνει το προτεινόμενο μέσω του ολοκληρωμένου, διακρίνει ό,τι διακρίνει μέσω του αρχείου της μα διόλου μέσω των λογοτεχνικών έργων ως έχουν. Η λογοτεχνική κριτική στην Ελλάδα πιστεύει τόσο στον εαυτό της όσο δεν πιστεύει στη λογοτεχνία, πιστεύει σε μια Ιστορία της λογοτεχνίας που είναι γραμμένη από την ίδια μα όχι στη διαχρονία που συνιστά την Ιστορία της λογοτεχνίας. 

 

Γ. Λ.

Οκτώβριος 2011 

 

 

Ειδικώς και επιπλέον για τον Γουόλτ Γουίτμαν. Απόσπασμα από το ποίημα "Πάνω στο πορθμείο του Μπρούκλιν".

Πιστεύω πως ο Γουίτμαν ήταν αυτός που ήταν και είναι αυτός που είναι, λόγω εκατό μετρημένων σελίδων οι οποίες εντοπίζονται διεσπαρμένες στα άπαντα ποιήματά του. Ολοκλήρωσα τη μετάφραση αυτών των εκατό σελίδων, υπό την έννοια και το σκεπτικό μίας πρώτης γραφής, τον Μάιο του 1998. Την εργασία αυτή θα επανεξετάσω και θα προωθήσω προς έκδοση αφότου φέρω σε πέρας τις μεταφραστικές εργασίες που έχω αναλάβει για την επόμενη τετραετία.

 

Απόσπασμα από το ποίημα "Πάνω στο πορθμείο του Μπρούκλιν":

Η άυλη τροφή που μου δίνει καθετί κάθε στιγμή της μέρας,

Το απλό, συμπαγές, συγκροτημένο σχέδιο, εγώ ξέχωρος, καθένας ξέχωρος εντούτοις μέρος του σχεδίου,

Οι αντιστοιχίες του παρελθόντος κι εκείνες του μέλλοντος,

Οι ωραιότητες περασμένες σαν χάντρες στο νήμα των παραμικρών μου βλεμμάτων κι ακουσμάτων, σαν περπατώ στον δρόμο και στο γεφύρι πάνω απ’ το ποτάμι,

Το ρεύμα που τόσο ορμητικά κυλά και πέρα μακριά μαζί μ’ εμένα ξεχύνεται…

[1998]

Memory is critical

Memory is critical, if it's not critical it's just a trinket on the mantelpiece. 

Y. L. 

2010