Κάθε φορά που εμφανίζεται
ποιητής ο οποίος προσφέρει το καλύτερα δομημένο πρόσχημα άρνησης της πολιτισμικής
κατάρρευσης -υπό την έννοια πως εσχάτως τη διασώζει- δηλαδή μια ανασκοπική
διασύνδεση τεκμηρίων, είτε αυτή επικαλείται τη μελλοντική της διάρκεια είτε
όχι, μα ειδικότερα όταν την επικαλείται χρησιμοποιώντας το μέλλον ως γινωμένο
περιέχον∙ αναγνωρίζεται ως λίαν σημαντικός, συχνά ως άριστος.
Είτε ως εκπλήρωση που φέρει την
ενσάρκωση, την ανάληψη ενός μοιραίου ποιητικού σχήματος, που υπήρξε
προορισμένο, είτε πρόκειται για οριακή διαδικασία μετάπλασης του ποιητικού
αυτοπροσδιορισμού∙ η επινόηση, η δημιουργία, περιορίζεται σε μία διασυνδετική ποιητική, δεν υφίσταται όντως
δημιουργία, επινόηση γλώσσας, είδους ή περιεχομένου.
Μετς 2009
Γ. Λ.