Η μόνη σχέση πολιτικής και ποίησης που αναγνωρίζω είναι η παρακάτω:
Ουδείς λέει να καταλάβει ή να παραδεχθεί δημόσια πως οι ειδικές συνθήκες επικαθορίζουν τις ιδεολογικές παρατάξεις, οι οποίες είναι καθόλα προσχηματικές. Είναι, δηλαδή, αντιπροσωπευτικές μόνο κατά τις συνθήκες που αποδίδουν, οι οποίες δεν αλλάζουν μόνο από τις έλξεις και τις ρήξεις της κοινωνίας ή μόνο από τις έλξεις και τις ρήξεις των ιδεολογιών. Η κοινωνία αποτελεί μέρος του συστήματος, όχι ξέχωρο επιδεκτικό υποσύστημα. Γελιέται κανείς μόνο στον βαθμό που ο ίδιος επιτρέπει και μεταστρέφεται στον βαθμό που ο ίδιος επιτρέπει.
Η άποψη πως οι συνθήκες αλλάζουν όταν αλλάξει η ιδεολογική τοποθέτηση είναι τουλάχιστον παιδαριώδης και η απόδειξη τούτου είναι στα πλαίσια της τεκμηριωμένης Ιστορίας αδιαμφισβήτητη. Μεγάλες αλλαγές μπορούν να συμβούν μόνο κατά τη διάρκεια επιζήτησης εκείνης της παρέμφασης που εντοπίζεται βαθύτερα από την ιδεολογική και την οικονομική συνείδηση.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει με τον κανόνα των παρατάξεων της κριτικής και των ιδεολογιών της αισθητικής.
Γ. Λ.
[Από ομιλία στη Στοά του Βιβλίου, Αθήνα 2007]