Γιάννης Λειβαδάς: Πλευρικές σημειώσεις α´ [2009-2013] (Στο Literature.gr)

https://www.literature.gr/giannis-livadas-plevrikes-simiosis-2009-2013/
Έχω υπάρξει, μεταξύ άλλων, και θύμα κολακείας, η οποία ήταν περίφημα σχεδιασμένη από την υστεροβουλία ενός περιοδικάρχη. Ετούτο, ευτυχώς, δε μου στοίχισε παρά την απόσπαση τριών ποιημάτων, τα οποία δημοσιεύθηκαν ως βούλα για να μου θυμίζουν πόσο προσεκτικός οφείλει να είναι κανείς με τους μπαγαπόντηδες. Το ευτυχές αυτής της εμπειρίας, όμως, είναι πως στον εν λόγω περιοδικάρχη έχει πολύ περισσότερο, απ’ όσο σε εμένα, αυτή η δημοσίευση στοιχίσει.

~

Τι πάει να πει δεδομένα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα μια βικτρόλα έμπαινε σε ένα σπίτι μεταφέροντας την ιδιοτυπία ενός μοντέρνου μουσικού φαινομένου. Σήμερα, ας πούμε, αυτή η ανωτέρα βία αποτελεί κληροδοτημένη εξέλιξη: ακούς το Τσέροκι από τον Ρέι Νομπλ, μα αυτό σε οδηγεί να το ακούσεις από τους Μπράουν και Ρόουτς, κι αυτό σε παρωθεί μία διάσταση πιο πέρα, να το ακούσεις από τον Τσάρλι Πάρκερ, από τον Γουόρν Μαρς. Δεν πρόκειται για απόδοση ενός διωγμού από κάποια Εδέμ.

~

Όλες οι τραγουδίστριες από το λαρύγγι τους, η Χόλιντεϊ από το αιδοίο της.

~

Το ποιόν ενός κειμένου καθίσταται ολοφάνερο με την υπογράμμιση όσων αμβλύνει ή όσων οξύνει. Ο πίθηκος δεν κατέβηκε πετώντας από το δέντρο.

~

Η γλώσσα είναι δυσπιστία, οι σκέψεις που απορρέουν απ’ αυτήν δεν ελέγχονται υποχρεωτικά από τις δεδομένες ανάγκες των αισθήσεων. Η τέχνη της γραφής είναι αμφιβολία, διαγραφή. Απάλειψη εκείνου που την ασκεί.

 ~

Οι κανονισμένες υπάρξεις κάποια στιγμή θα παρουσιάσουν μια ορισμένη τυποποιημένη αντίδραση: όπως οι πολιτικοί κάποια στιγμή υποχρεώνονται να φωτογραφηθούν μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά.

~

Ενόσω ζούσε ο Κόλτρεϊν πολλοί, οι περισσότεροι λεγόμενοι έγκριτοι μουσικοκριτικοί της τζαζ, έκαναν λόγο για το «μίσος» της μουσικής του, σήμερα εξακολουθούν να μιλούν για το «επιθετικό» του ύφος. Αυτές οι ανοησίες είναι χειροπιαστές όπως οι τύψεις. Θα έχουν συνέχεια. Ο σπαραγμός και η συγκίνηση εκλαμβάνονται ως αγριότητα: στην ποίηση, ας φανταστεί κανείς πώς μπορεί να εκλαμβάνονται άλλα πράγματα.

~

Στην πλειονότητά της η λογοτεχνική αρθρογραφία λειτουργεί όπως ένα χρηματιστηριακό γραφείο, παρέχει οδηγίες αγοράς και ρευστοποίησης μόνο σχετικά με τα προσφερόμενα που εμπίπτουν  στο αποδοτικό της κύκλωμα.

~

Ο ορίζοντας των γνώριμων επαναστατών της αισθητικής σκιάζεται από την έκταση της πρησμένης γαλακτικής ρώγας: ολοκληρωτισμός φορεμένος το μέσα έξω.

~

Ανάμεσα στο «ενθύμιο» και τον «αποχαιρετισμό», υπάρχει μία διαφορά∙ εκείνη της παραβίασης του «ενέχω».