Γιάννης Λειβαδάς: Συμβολή Αρμπαλέτ και Πατριάρς

Όταν δεν μπορώ από το πολύ ποτό να εστιάσω,

βλέπω την πτυχή της αλήθειας,

ποτέ τη Σόσιαλ Μήδεια.

17/12/2013

Yannis Livadas: Trois poèmes en "Incertain Regard" n° 8 - Décembre 2013

Γιάννης Λειβαδάς – Μετάφραση: η κενομαχία της μεταγραφής του λόγου

11 Δεκεμβρίου 2013 / Περιοδικό "Το Παράθυρο" / http://toparathyro.com/

 

Συνδέονται αναγκαστικά ο μεταφραστής με τον δημιουργό του έργου;
Όχι, οι δύο δυνάμεις παραμένουν διάφορες η μία προς την άλλη, διότι το πρωτότυπο υποχρεώνει το πρόσωπό που το ακολούθησε, τον μεταφραστή, στον δικό του χρόνο και στη δική του αναταραχή, με τρόπο που το δεύτερο πρόσωπο δεν είναι σε θέση να πράξει το ίδιο για το πρώτο· ούτε καν κάτι ανάλογο.

Το δεύτερο πρόσωπο, λοιπόν, αντιπροσωπεύει την «παράδοση» προς το πρώτο, αποτελεί, υπό την έννοια μιας πεπρωμένης ανάδειξης, την εναπόθεση στο πρώτο. Έτσι, το πρώτο πρόσωπο, εκείνο του δημιουργού, τελεί εξαρχής, από την ένδειξη κιόλας της δημιουργίας του έργου, υπό πνευματική μέθη· έχοντας ήδη καταναλώσει τον ζωμό του κλήματος που μελλοντικά, το δεύτερο πρόσωπο, εκείνο του μεταφραστή, θα παράξει.

Πριν από χρόνια, καθώς ολοκλήρωνα τη μετάφραση αρκετών εκ των ποιημάτων που ο ίδιος ο ε. ε. κάμινγκς είχε επιλέξει ως αγαπημένα του¹, είχα σημειώσει, μεταξύ άλλων, στο εισαγωγικό κείμενο: «Μα πώς να επωφεληθεί κανείς από έναν τέτοιο ποιητή που ευθύς εξαρχής τοποθετεί τον μεταφραστή και τον αναγνώστη στην θέση εκείνου που πάει να συλλέξει τον υδράργυρο με απόχη;». 

Ο μεταφραστής δεν εισέρχεται υποχρεωτικά σε κάποιο δημιουργικό

μέλλον, γιατί, πέραν των παραπάνω, δεν υποφέρει από το μέλλον που συστήνει ο δημιουργός. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, το δεύτερο πρόσωπο θα πρέπει να είναι και αυτό ποιητικό, να κυνηγά επίσης τον εαυτό του σε κάποιο, δικής του επινόησης, μέλλον. Στην περίπτωση, δε, που έχουμε δύο μέλλοντα, μπορούμε να μιλάμε για την συνάντηση άκτιστων περιεχομένων· εννοώ, περιεχομένων που διαρκώς εξελίσσονται, διαρκώς παράγουν χώρο στον εξελισσόμενο εαυτό τους, καθώς μειώνουν σταδιακά τον ήδη υπάρχοντα χώρο τον οποίο διαθέτουν.

Το πρώτο πρόσωπο, συνεπώς, παραμένει και μετά το πέρας της μεταγραφής, στην αρχική του θέση και όχι σε κάποια, νεότευκτη λόγω της αναδημιουργίας του κειμένου, μεταξύ τους σύνδεση, ή, εάν   προέλθει σύνδεση, θα καταρρίπτει την αλληλεξάρτηση.

Ο Ελικώνας ακόμη και δίχως τον Ησίοδο. Ο Ελικώνας ακόμη και ξεραμένος, ο Ελικώνας ακόμη και ως εικόνα καταστροφής, εικόνα ερήμου, αφοσιωμένη στα υπόλευκα κουφάρια των ζώων που η απλή φαντασία τοποθετεί στην άνυδρη κοίτη.

Κάψα θανάτου και τελευταίας δίψας ο Ελικώνας. Αφού τίποτα δεν εξαρτάται από τον Ελικώνα, όμως τα πάντα, όλα όσα μπορούν να υπάρξουν σε ετούτη τη διαδικασία, απορρέουν αποκλειστικά απ’ αυτόν.

Ο ποιητής δεν πέρασε από ‘κει για να πιει νερό μα για να δέσει την κατάρα. Για το αιώνιο έργο. Για μία, πέρα από το προσδόκιμο της ποιητικής ουσίας, Ιλιάδα. «Στη χειραφέτηση τα παίζεις όλα, κι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να κερδίσεις λίγο παραπάνω από το τίποτα»². Κι αυτό ψέμα. Ας πούμε πως κάποιος λυμάνθηκε την πνοή αφού δεν είχε απομείνει κάτι χειρότερο. Αυτή η χαρά προσκρούει στα πάντα.

Το στόμα γεννιέται με το σφύριγμα. Και πώς συνεχίζει κανείς μετά από τέτοιο σφύριγμα.

¹/²/. «ε. ε. κάμινγκς – ποιήματα», εισαγωγή, μετάφραση, Γιάννης Λειβαδάς (Ηριδανός 2007)

Ο ηλίθιος ως γνήσιος προαγωγός του είδους του

Ο ηλίθιος ως γνήσιος προαγωγός του είδους του, αντιτίθεται ηρωικά στα απότοκα μιας δύσκολης κατάστασης με την ευκολία που αντλεί από τη δειλία με την οποία απαξίωσε τα αίτιά της.

Γ. Λ.

Γιάννης Λειβαδάς: Αλλού έχει ξημερώσει 15/11/2013

Αλλού έχει ξημερώσει αλλά εδώ χρειάζεται καμιά ώρα ακόμη. Απέξω το Καρτιέ Λατέν η τη συστολή των υλικών από το κρύο. Τα φύλλα των δέντρων κοντεύουν να πέσουν μέχρι ενός. Μέσα στα εικοσιτέσσερα τετραγωνικά του σπιτιού πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας την ώρα που κάποιος Robert Lanza, ανακοινώνει πως η κβαντοφυσική πλέον αποδεικνύει πως υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.

Ανοίγω ελάχιστα το παράθυρο. Ο κότσυφας άφαντος. Μόνο ένα αστέρι στο διάκενο ανάμεσα στις στέγες.

Επιστρέφω στο τραπέζι και μόλις κάθομαι ακούω την πρώτη λαλιά του κότσυφα που νόμισα ότι άργησε.

Τρίβω τις παλάμες μου για κάποια ανταμοιβή που δεν γνωρίζω. Μα η θέρμη και το κοκκίνισμα πάνω στις γραμμές δημιουργούν μια ευφορία που αδυνατώ να αφηγηθώ δημοσίως δίχως παραπλανητικές υπερβολές.

Η ακρισία του κρίνειν

Στην εξέλιξη της διάνοιας το πρωκτικό στάδιο χαρακτηρίζεται από τον εξής εντοπισμό: την άρνηση αναγνώρισης ενός φαινομένου με την ταυτόχρονη εμμονή σε ένα του σημείο.

Γ. Λ. 2013