«Κάθε φορά που με ρωτούσαν τι θέλω, μ’ έκαναν να χάνω μέσα μου κάθε επιθυμία για οτιδήποτε. Το μόνο που σκεφτόμουν αμέσως ήταν πως δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με κάνει χαρούμενο. Ταυτόχρονα ήταν αδύνατο να απορρίψω οτιδήποτε μου πρόσφερε κάποιος, έστω κι αν αυτό δεν ταίριαζε καθόλου με τις προτιμήσεις μου. Όταν κάτι δεν μου άρεσε, αδυνατούσα να πω ότι δεν μ’ αρέσει· ακόμη κι αν μου άρεσε όμως, το δοκίμαζα διστακτικά, βεβιασμένα, σαν να ‘ταν κάτι ιδιαίτερα πικρό. Και στις δύο περιπτώσεις μου προκαλούσε αγωνία ένας απερίγραπτος τρόμος. Δεν είχα καν τη δύναμη, δηλαδή, να επιλέξω το ένα ή το άλλο. Μετά από καιρό, αυτό έχω την εντύπωση πως ήταν ένα από τα στοιχεία που λειτούργησαν ως κύριες αιτίες αυτού που ονόμασα “ζωή γεμάτη επαίσχυντα πράγματα”».
Μετάφραση από τα ιαπωνικά: Γιάννης Λειβαδάς 1998