Την εποχή που ζούμε είναι θεμιτό ακόμη και να
συγκροτείται μια ανθολογία με απώτερο στόχο την τακτοποίηση ή την αποκατάσταση
του ανθολόγου, ήτοι της εκτελεστικής παρέμβασης την οποία θεωρεί ο ανθολόγος
πως προάγει. Παραγοντισμός. Πόσο μάλλον όταν η εισαγωγική του τοποθέτηση,
αποκαλύπτει εμμέσως, πλην σαφώς, τις προθέσεις του αισθητικού καμουφλάζ το
οποίο διανέμει ως άποψη, ως προμελετημένο θέσφατο για τη σύγχρονη ελληνική
ποίηση, με τη μορφή άτακτου συμπιλήματος.
Ποιον ενδιαφέρει ποιοι και πόσοι
«παρουσιάστηκαν» από τα εγχώρια εκδοτικά μέσα του ερανιστή; Τι σημαίνει αυτό ως
άποψη και ως πρόθεση; Μέσω ποιας κριτικής συνεκτίμησης; Κατά πόσο μπορεί κανείς
να διανύσει τον εκφραστικό αποσταμό, τον χάρτη της νεότερης ελληνικής ποίησης
όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα αδιανόητο σύνολο 146, εάν δεν κάνω λάθος,
ποιητών, εκ των οποίων αρκετοί δεν είναι καν ποιητές, και όταν συνάμα
απουσιάζουν σημαντικοί ποιητές των οποίων τα έργα, ανά περίπτωση, είτε έχουν λειτουργήσει προσδιοριστικά είτε έχουν κατά το δυνατό συμβάλλει στην ελληνική ποίηση της
τελευταίας δεκαετίας,
ανεξάρτητα από τις όποιες οργανικές διαφωνίες, το ποιόν και το περιεχόμενο της ποίησής
τους, επί των οποίων ως γνωστόν ο υποφαινόμενος εκφράζει από καιρό την δυσαρέσκεια
ή την αντίθεσή του. Αυτό αποτελεί
αντικείμενο άλλου επιπέδου το οποίο δεν αντιστοιχεί στην παρούσα εστίαση. Και
αντιστοίχως, η παρούσα ανθολογία δεν διασώζεται, με την παράθεση κειμένων των
ευρύτερα καταχωρημένων και αποδεκτών ποιητών, των οποίων η εμφάνιση αποτελεί
αμιγώς ηθική και ιστορική υποχρέωση – ή ακόμη και με την εμφάνιση κάποιων νεότερων,
άξιων λόγου, ποιητών και ποιητριών. Η οικονομία είναι το αζιμούθιο μεταξύ δέους και ειδικότητας.
Ένεκα της, αδιανόητης, συμπερίληψής του στην ανθολογία, ο
υποφαινόμενος, δεν θεωρεί πως οφείλει να κάνει πίσω και να σωπάσει. Όταν
μάλιστα επιλέχθηκε για την παρούσα
ανθολογία ένα από τα λιγότερο χαρακτηριστικά του κωμικά ποιήματα, το οποίο γράφθηκε
πριν από παραπάνω από δέκα χρόνια (παρουσιάζεται ως άτιτλο μάλιστα, ενώ δεν ήταν) το οποίο δεν τεκμηριώνει ούτε στο ελάχιστο την λογοτεχνική του παρενθήκη - και εξ όσων γνωρίζω ο ίδιος ως αναγνώστης, βλέποντας τη λίστα των περιεχομένων, το ίδιο συνέβη και σε άλλους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο συγκεκριμένος τόμος να εμφανίζει ένα πολύ περιορισμένο εύρος των δοκιμασιών και των
μεταβολών που υπέστη η ποιητική γραφή των τελευταίων ετών. Αυτό είναι ιδαιτέρως σημαντικό ως στοιχείο. Πώς είναι δυνατό να αξιοποιούνται κατ’ αυτόν
τον τρόπο οι ποιητικές εργασίες; Πράγματι δεν αξιοποιούνται. Αυτές τις
απόπειρες οφείλουν να τις αναλαμβάνουν εκείνοι που είναι τουλάχιστον ενήμεροι, τολμηροί
και πληρέστερα κατηρτισμένοι.
Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω πως ουδέποτε έδωσα
την άδειά μου για να χρησιμοποιηθεί κάποιο από τα κείμενά μου, ούτε και
ενημερώθηκα, έστω εκπρόθεσμα, για την ύπαρξη αυτής της ανθολογίας, για την οποία έλαβα γνώση μέσω μίας παντελώς άσχετης αφορμής. Ετούτο είναι από πλευράς μου το σοβαρότερο,
παρότι μοιάζει, με έναν άκρως κωμικό τρόπο, ευνόητο. Υποθέτω πως και αυτό θα συνέβη επίσης και σε άλλους. Εάν είχα δώσει την συγκατάθεση
μου θα όφειλα να μιλήσω αλλιώς σχετικά με τη δική μου περίπτωση, μα και πάλι το
ζήτημα των απουσιών στις οποίες αναφέρθηκα, θα εξακολουθούσε.
Την εν λόγω ανθολογία, ως συμμετέχων την αδικώ, τόσο εγώ όσο
και οι παρουσίες ή οι απουσίες που την καθορίζουν. Δεν είναι πάντοτε αρμοστό το υλικό. Τίποτα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι. Η δικαιοσύνη είναι προτιμότερη από τη διαφήμιση, με τον τρόπο που ο ποιητής είναι σημαντικότερος από ένα ποίημα αμετάκλητα δεσμευμένο στο χαρτί.
Παρίσι 5
Ιανουαρίου 2016