Ο τρόπος με τον οποίο πέφτει κανείς πάνω στην
λεκτική διαφάνεια μπορεί να σχετίζεται με τη χρήση ενός εκφραστικού τραμπολίνο.
Ακόμη και μια μνημειώδης γλίστρα που θα οδηγήσει
σε στιγμιαίο μετεωρισμό μπορεί να φωτίσει για λίγο κάποια υποψία από το
αληθινό.
Ο αναπηδήσας και ο ολισθάνων, από πού έρχονται και, κυρίως, πού
πηγαίνουν. Αυτό έχει σημασία. Κι επειδή στην ποίηση η σημασία είναι το τσόφλι
που θα σπάσει για να γίνει η δουλειά της, προσπερνώ με τις πλέον συνοπτικές
διαδικασίες τη σημασία, και ασχολούμαι με το περιεχόμενο. Δεν θέλω να μιλήσω όμως, ξανά, για την
οικονομία, για την επικινδυνότητα του περιεχόμενου, ήτοι για τους ευάριθμους
που το χωνεύουν και το αναδημιουργούν.
Σε μια κουβέντα με ολίγη από «ουσία», καταλήγει κάθε
απόπειρα νύξης του ενυπάρχοντος, το οποίο δεν φυτοζωεί μέσα στα ισχνά,
κολλώδη νήματα των δημοσίων σχέσεων, οι οποίες υπερκαλύπτουν τις ατομικές.
Με
λίγα λόγια, δεν ενδιαφέρει ακριβώς τι λες, καθώς και δεν αφορά, εφόσον αποδίδεις το «γνωσιακό ποτπουρί». Ενδιαφέρει ποιο είναι το όχημα, το κέλυφος μέσα
στο οποίο διακινούνται όσα λες. Το κέλυφος των ευαρίθμων στους οποίους
προαναφέρθηκα.
26/09/2015