16.
Για να μιλήσεις
χρειάζονται και τα δόντια.
Δήλωσε ο εγώ ο ίδιος.
Θα τα βρουν να
καμώνονται στο στόμα
ενός υπόλευκου κρανίου,
μασώντας ό,τι θα ‘χει
απομείνει
απ’ την ανάσα που μ’
έκανε κάποτε να γράφω
αδυσάρεστος προς κάθε
προφητεία.
Η ποίηση ενός ανθρώπου
ποτέ ενός ποιητή.
Δεν ανήκω στους
ποιητές.
Επί εξαλείψεως.
Σύρδην.
Χαώδες χασμουρητό
σε μέγεθος ηλιακού
συστήματος
που μέσα του
εξαφανίζομαι
στον ρόλο μιας επόμενης
λύσης.
Δεν σ’ αποπήρα.
Ο λόγος μου είναι
ευτυχής με τη δυάρα
που μόλις
τσάκισες.
