Γιάννης Λειβαδάς:
Θραύσμα από τη σύνθεση «Μοντάρτ»
[Alloglotta
2015]
…
Να αντηχήσει ο Μοντάρτ το αμετάκλητο λοξοδρόμισμα μιας αφθαρσίας: της
ολοκληρωτικής σαπίλας που κουρνιάζει σαν αγαπημένο οικόσιτο μέσα στην οστέινη
χούφτα του μυαλού, ενός πολτού με ποικίλες όψεις, που ζέχνει από κάποιας
ταλαντευόμενης μήτρας τα εκκρίματα. Κάποιο περιθώριο ρόλου αστειευόμενου
αρλεκίνου. Ανίκανου να πολιορκηθεί από ορθότητα. Ντυμένος σαν ένας οποιοσδήποτε
από το πλήθος κι έχοντας μαγαρίσει κι άλλα πράγματα περνώντας παράωρα πίσω από
τις τελευταίες κρεμάστρες μέσα στο σκοτεινό βεστιάριο. Το μορφάζον αεικίνητο
ζώο της ατέρμονης πνευματικής λίγδας. Η μοίρα του στο εικοσιτετράωρο παλιώνει
με ρυθμούς μεροκάματου. Σε οριζόντια θέση θλιβερής ανάμνησης εκείνου του
ξαναγεννημένου ορίζοντα. Λίγα πράγματα τόσο ανούσια όσο ένας ορίζοντας. Ο
Μοντάρτ προπορεύεται του εαυτού του, ο ορίζοντας τον παρασύρει παρά τη θέλησή
του, τον εμποδίζει, με τη θέλησή του, να κάνει περιστροφές.
Η
εισαγωγή του στον κόσμο ήταν λες και πλήρωσε στο γκισέ για ένα εισιτήριο, να
παρακολουθήσει ένα θέαμα της πλάκας, οργκ ντε μπαρμπαρί, να πέσουν οι νύχτες η
μια πάνω στην άλλη και πάνω από τις σκιτσαριστές προσόψεις των κτηρίων σε όλα
τα βουλεβάρτα, εκτός από ένα, εκείνο όπου λαμβάνουν χώρα όλα αυτά, και το
λιμπρέτο, τσαλακωμένο στις άκρες από όλες τις προηγούμενες χρήσεις, να γράφει:
καλοκοιτούσε, μέσα να πέσει, να πνιγεί· όχι τα μαύρα νευρά του ποταμού αλλά
εκείνα τα χορτάρια, βαθιά στην κοίτη, που αναταράσσονταν ίδια με αλυσίδες.
…
Η εισαγωγή, γιατί υπάρχει και εξαγωγή, ισούται με αίμα υπό μη ευνοϊκούς όρους,
όμως οι όροι μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς εκείνον. Η γέννηση
ισοδυναμεί με αφαίρεση. Και στον χρόνο ετούτο που καθαρίζει τα νύχια του από
τις ύλες, ακούς κάποιον, λες πως είναι εκείνος, να σου λέει ότι ετούτη η πόλη
δεν είναι πια όπως ήταν κάποτε. Μα τίποτα ποτέ δεν παραμένει όπως ήταν κάποτε,
μόνο οι άνθρωποι παραμένουν όπως δεν ήταν ποτέ. Γρυλλίζουν. Το πνευματικό
βασίλειο στο οποίο υπάρχουμε είναι κενό. Η τρέλα μας είναι πως διαρκώς
προσπαθούμε να το αλλάξουμε καθιστώντας το αυτό που ήδη είναι. Εκείνου ο
ισχυρισμός επί Μοντάρτ είναι πιο διορατικός από τη διανοητική μεταδοτικότητα
του Μοντάρτ, αφού ετούτο μέλλει να αποδειχθεί από όσα κοινοποιούνται· τα
συναισθήματα δεν είναι αρκετά για τον Μοντάρτ. Οι ικανότητες δεν έχουν σχέση με
την ομορφιά. Με την κατασκευή πειστικών παρατηρήσεων. Τραβάει την ανεπάρκεια σε
μορφή αναγνωρίσιμης αδεξιότητας. Μόνο. Μιλά υποχωρώντας διασφαλίζοντας την
ταυτότητα των λεγομένων στο έλεος της ταυτότητάς του. Η επιλεγείσα μορφή είναι
το φίμωτρο της γενναιότητας. Ο διάλογος μ’ εκείνον· για να παραμείνει
αινιγματικός τον εξαιρεί από τον διάλογο. Τον παραλείπει ανέπαφο ως
ανταλλακτικό. Διόλου εύκολο να καθοριστεί η περιουσιακή, που είναι η τέχνη των
χρονολογικά διάσπαρτων ημερών του. Στις διαβαθμίσεις του σκοταδιού, στην
προστατευμένη κοιλάδα των κινήσεων, η μοίρα είναι δραματικό εξάρτημα μιας
μέτριας αποτυχίας …
Παρίσι
2012