Αλλού έχει ξημερώσει
αλλά εδώ χρειάζεται καμιά ώρα ακόμη. Απέξω το Καρτιέ Λατέν η τη συστολή
των υλικών από το κρύο. Τα φύλλα των δέντρων κοντεύουν να πέσουν μέχρι ενός. Μέσα
στα εικοσιτέσσερα τετραγωνικά του σπιτιού πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας την ώρα
που κάποιος Robert Lanza, ανακοινώνει πως η
κβαντοφυσική πλέον αποδεικνύει πως υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
Ανοίγω ελάχιστα το
παράθυρο. Ο κότσυφας
άφαντος. Μόνο ένα αστέρι στο διάκενο ανάμεσα στις στέγες.
Επιστρέφω στο τραπέζι
και μόλις κάθομαι ακούω την πρώτη λαλιά του κότσυφα που νόμισα ότι άργησε.
Τρίβω τις παλάμες μου για
κάποια ανταμοιβή που δεν γνωρίζω. Μα η θέρμη και το κοκκίνισμα πάνω στις γραμμές
δημιουργούν μια ευφορία που αδυνατώ να αφηγηθώ δημοσίως δίχως παραπλανητικές υπερβολές.
