Γιάννης Λειβαδάς: στο τρίτο τεύχος του περιοδικού "Φρέαρ"

Τρία ποιήματα από την υπό έκδοση συλλογή
«Το ξύγκι της μύγας» (1990-2013)

Γιάννης Λειβαδάς: Λημέρι / στο frear.gr

http://frear.gr/?p=1829

Δεν έχω ζητήσει να γράφω ούτε και μου το έχουν ζητήσει. Το ότι εκδίδει κανείς βιβλία δεν σημαίνει πως είναι και καλός ποιητής. Προσωπικά, εκδίδω από τύχη, την τύχη που μου προσφέρουν οι ζητιάνοι όταν τους δίνω κάνα ευρώ στο χέρι. Και η μόνη πραγματική μου ανάγκη είναι η εναλλαγή του κάματου και της ανάπαυσης. Πιστεύω πως ο ποιητής είναι δίχως εκδότες και αναγνώστες, η επαφή με αυτές τις δύο ομάδες είναι απλώς πιθανή.

Όλα αυτά περισσότερο υπάρχουν παρά σημαίνουν. Λέω σε κάποιο ποίημα: «Δούλεψέ με να μη μοιάσουμε. Πράξε με να μοιραστούμε». Δηλώνω ευθαρσώς ευτυχής. Νυχτωμένος από λέξη μέχρι φράση.

Το καινούργιο βιβλίο: τα «Ποιήματα Κελύφους» τα έχει γράψει ο ετερώνυμός μου, ο Γιάννης Λειβαδάς και εάν τα αφαιρέσεις, αυτό που απομένει είναι αρκετό. Το «LaChope Daguerre» είναι μία εκτεταμένη ποιητική σύνθεση που έχει αποποιηθεί τις ιδιότητες του ποιήματος και εκκρεμεί στο έλεος των δυνάμεων, του παρελθόντος και του μέλλοντος, που το πολιορκούν. Είναι ένα ποίημα το οποίο δεν αρχίζει ποτέ, εμφανίζεται μέσα στο τελειωτικό του σχήμα, το φυσικό Ωμέγα. Και έχει να κάνει με όσα περικλείει το Ωμέγα. Και οι δύο ενότητες ποιημάτων έχουν κάτι κοινό: δεν αποσκοπούν σε κάτι, ούτε και φιλοδοξούν κάτι να εκφράσουν. Επελαύνουν την αφυΐα τους. Σκέτη αγυρτεία. Δεν γνωρίζω τίποτε άλλο.

Ο άνθρωπος μπορεί να εκτιμηθεί ή να κριθεί μόνο συγκρινόμενος μʼ αυτό που τον ξεπερνά. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο άνθρωπος αποκτά κάποια ανθρώπινη δυνατότητα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εγκαλείται αυτό που τον ξεπερνά.

Το να υποφέρεις είναι πιο εύκολο από το να γνωρίζεις. Πολύ συχνά η ολοσχερής απορρόφηση εντός του εγώ περνιέται για διαστολή του εγώ· απʼ αυτούς που πάσχουν από το εγώ. Ταυτόχρονα η απορρόφηση του εσύ προτείνεται ως εξίσωση των δύο· απʼ αυτούς που ωχριούν μπροστά στο εσύ. Στο λημέρι το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία, λοιπόν, είναι το ποιος είμαι εσύ και το ποιος είσαι εγώ. Μα και αυτό είναι ανάβαση στο κενό, μαγγανεία.

Υποχρεωμένος και υπόχρεος ο άνθρωπος, γίνεται διαρκώς ο εαυτός του, μα όχι σταδιακά· εν εξάρσει και άκριτα. Πέραν αυτού, ο γινωμένος άνθρωπος, δεν γίνεται τίποτα. Μπορείτε απλά να παρακολουθείτε την ποίησή του.

Η ποίηση μετράει εφόσον έχει υπερβεί το προσχηματικό, εφόσον βασίζεται στις αμφιβολίες της, στην ίδια της τη ζωή. Εφόσον η ελευθερία έχει αντικαταστήσει κάθε ιδέα και ιδεολογία, εφόσον ο άνθρωπος υπερβαίνει τον μηχανισμό.

Παρίσι 18/08/2013